Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Η κρυφή αγάπη του παιδιού



Αυτό που έρχεται στο φως, μέσα απο την συχνά τόσο βασανιστική συμπεριφορά των παιδιών, είναι κάτι το οποίο είναι απαραίτητο στο σύστημα, που όμως οι άλλοι μέσα στο σύστημα το αρνούνται. Το παιδί αναλαμβάνει για χάρη των άλλων. Κοιτάζει με αγάπη τους αποκλεισμένους. Πίσω απο όλη αυτή τη συμπεριφορά πάλλεται μια κρυμμένη αγάπη. Στην εργασία με τα δύσκολα παιδιά, κοιτάζουμε επομένως οχι το παιδί, αλλά προς τα εκεί που κοιτάζει το παιδί. Έτσι ξεκινάει μια κίνηση, μια θεραπευτική κίνηση, η οποία απελευθερώνει το παιδί, επειδή οι άλλοι κοιτάζουν προς τα εκεί που θα πρέπει να κοιτάξουν. Επομένως το παιδί δεν χρειάζεται να κοιτάξει προς τα εκεί αντί για αυτούς και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Αυτή είναι η ουσιαστική προσέγγιση σε αυτή την εργασία, που στοχεύει στη βοήθεια των παιδιών.

Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει με πολλά απο αυτά τα παιδιά. Δέχονται αγωγές και παίρνουν φάρμακα, λες και είναι αυτά που βρίσκονται με κάποιο τρόπο, σε αταξία. Ενώ κάνουν κάτι για τους άλλους, για τους μεγαλύτερους. Γι αυτό το λόγο, η τέχνη της βοήθειας που προτείνεται εδώ για τα παιδιά είναι ριζοσπαστική και ανοίγει εντελώς νέες δυνατότητες. Αλλά μόνον όταν δεν κοιτάζουμε τα παιδιά, αλλά μαζί τους παρέα προς τα εκεί που έλκονται και προς αυτό που θέλουν να κάνουν για τους μεγάλους. Τότε τα παιδιά ξαλαφρώνουν. Αυτοί που πρέπει να αλλάξουν είναι οι γονείς και οποιοσδήποτε άλλος είναι συνδεδεμένος. Αυτοί είναι που πρέπει να στρέψουν το βλέμμα τους προς αυτό που δεν βλέπουν. Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά μια εξέλιξη, μια εξέλιξη ανάπτυξης, πρώτα απ' όλα μέσα στους γονείς. Μόνον ύστερα απ' αυτό απελευθερώνονται τα παιδιά.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ.κλωθω

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Το πνευματικό πεδίο



Μέσω της συστημικής αναπαράστασης έχει έρθει στο φως το γεγονός οτι είμαστε συνδεδεμένοι σε ένα μεγαλύτερο σύστημα, σε ένα οικογενειακό σύστημα. Σε αυτό το σύστημα δεν ανήκουν μόνον οι γονείς και τα αδέρφια μας, αλλά και οι προπάτορες, οι πρόγονοι. Σε αυτό το σύστημα ανήκουν επίσης και άλλοι, που ήταν σημαντικοί για αυτό το σύστημα με έναν συγκεκριμένο τρόπο , όπως για παράδειγμα παλαιότεροι σύντροφοι των γονιών ή των παππούδων μας. Σε αυτό το σύστημα όλοι καθοδηγούνται απο μια κοινή δύναμη. Αυτή η δύναμη ακολουθεί συγκεκριμένους νόμους.

Το οικογενειακό σύστημα είναι ένα πνευματικό πεδίο. Μέσα σε αυτό το πνευματικό πεδίο -έτσι μπορούμε να το βιώσουμε μέσα στη συστημική αναπαράσταση- όλοι είναι συντονισμένοι με όλους. Αυτό το πεδίο μερικές φορές βρίσκεται σε αταξία. Η αταξία σε ένα τέτοιο πεδίο προκύπτει όταν κάποιος, ο οποίος επίσης ανήκει σε αυτό, αποκλείεται ή απορρίπτεται ή ξεχνιέται. Αυτά τα ξεχασμένα ή αποκλεισμένα πρόσωπα βρίσκονται σε συντονισμό μαζί μας και προβάλλουν στο παρόν. Γιατί σε αυτό το πεδίο ισχύει ένας βασικός νόμος: Όλοι όσοι ανήκουν εδώ έχουν το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα να ανήκουν εδώ. Κανείς δεν μπορεί να αποκλειστεί. Απο αυτό το πεδίο κανείς δεν χάνεται, συνεχίζει να επιδρά σε αυτό το πεδίο. Όταν αποκλείεται, άσχετα απολύτως απο τους λόγους, ένα άλλο μέλος της οικογένειας προορίζεται, υπο την επίδραση αυτού του πεδίου, να εκπροσωπήσει τον αποκλεισμένο μέσω αυτού του συντονισμού. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το μέλος, για παράδειγμα ένα παιδί, να συμπεριφέρεται παράξενα. Ίσως να γίνει εξαρτημένο, ή άρρωστο, ή εγκληματίας ή επιθετικό. Πιθανά να γίνει ακόμα και φονιάς ή οτιδήποτε. Αλλά γιατί; Επειδή αυτό το πρόσωπο κοιτάζει τον αποκλεισμένο με αγάπη και με την συμπεριφορά του μας αναγκάζει να προσέξουμε με αγάπη αυτόν τον απορριφθέντα, αυτόν τον αποκλεισμένο. Η υποτιθέμενη αυτή κακή συμπεριφορά είναι αγάπη προς εκείνον ο οποίος έχει αποκλειστεί απο αυτό το πεδίο.

Τώρα, αντί να ανησυχούμε για ένα τέτοιο παιδί και να προσπαθούμε να το αλλάξουμε, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν βοηθαέι σε τίποτα όπως πολύ καλά ήδη γνωρίζετε, επειδή ενεργοποιούνται πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, κοιτάζουμε μαζί με αυτό το παιδί το πεδίο, στο οποίο ανήκουμε, αυτό το πνευματικό πεδίο. Κοιτάζουμε μέχρι να μπορέσουμε, υπο την καθοδήγηση αυτού του παιδιού, να αναγνωρίσουμε αυτό το αποκλεισμένο πρόσωπο, που περιμένει να το προσέξουμε και να το ξαναδεχτούμε μέσα στην ψυχή μας, στην καρδιά μας, στην οικογένειά μας, στην ομάδα μας, ίσως ακόμα και στον λαό μας.

Επομένως όλα τα παιδιά είναι καλά, όταν τα αφήνουμε να είναι καλά. Δηλαδή όταν, αντί να κοιτάζουμε μόνο τα παιδιά, κοιτάζουμε προς τα εκεί που αυτά κοιτάζουν, με αγάπη.

Αυτή είναι η μεγάλη εμπειρία με την συστημική αναπαράσταση: Αντί να ανησυχούμε για αυτά τα παιδιά ή για άλλα πρόσωπα και να σκεφτόμαστε, “Μα πώς μπορούν να συμπεριφέρονται έτσι;”, κοιτάζουμε μαζί τους το αποκλεισμένο πρόσωπο και το δεχόμαστε κοντά μας. Όταν αυτό το πρόσωπο ξαναμπαίνει στην ψυχή των γονιών και της οικογένειας και της ομάδας, το παιδί ανακουφίζεται και μπορεί επιτέλους να απελευθερωθεί απο την εμπλοκή με ένα άλλο πρόσωπο.

{....}
Ποιός άλλος λυτρώνεται επίσης; Οι γονείς και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Ξαφνικά γινόμαστε διαφορετικοί, πλουσιότεροι, επειδή έχουμε δώσει σε κάτι αποκλεισμένο και πάλι μια θέση μέσα μας. Όλοι μπορούν τώρα, στο παρόν, να συμπεριφερθούν διαφορετικά. Με περισσότερη αγάπη, με περισσότερη επιείκια, μακριά απο τις φτηνές διακρίσεις μας για το καλό και το κακό, μέσα απο τις οποίες πιθανόν πιστεύουμε οτι είμαστε καλύτεροι και οτι οι άλλοι είναι χειρότεροι, αν και οι άλλοι, τους οποίους θεωρούμε κακούς ή κατώτερους, αγαπούν αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Όταν κοιτάζουμε μαζί με τα παιδιά προς τα εκεί που αυτά αγαπούν, αυτές οι διακρίσεις ανάμεσα στο καλό και στο κακό παύουν να υπάρχουν.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι φυσικά οτι και οι γονείς μας είναι καλοί και οτι πίσω απο όλα όσα θα θέλαμε να χρεώσουμε ίσως στους γονείς μας, δρα η αγάπη. Αυτή η αγάπη δεν πηγαίνει όμως σε εμάς, αλλά κάπου αλλού, εκεί όπου κοίταζαν όταν ήταν παιδιά, προς κάποιον τον οποίο ήθελαν να φέρουν μέσα στην οικογένεια. Όταν αρχίζουμε να δίνουμε χώρο μέσα μας σε όλους αυτούς τους αποκλεισμένους, τότε κοιτάζουμε και εμείς μαζί με τους γονείς μας προς τα εκεί που αγαπούν. Έτσι απελευθερωνόμαστε τόσο εμείς, όσο και οι γονείς μας. Ξαφνικά βιώνουμε τον ευατό μας σε μιαν εντελώς διαφορετική κατάσταση και μαθαίνουμε τι σημαίνει η πραγματική αγάπη.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Όλα τα παιδιά είναι καλά -και οι γονείς επίσης



Όταν λέω: “όλα τα παιδιά είναι καλά -και οι γονείς επίσης” κάποιοι μπορεί να κουνήσουν το κεφάλι. Πώς είναι δυνατόν; Αυτές οι δηλώσεις το παρατραβάνε. Λένε ταυτόχρονα οτι εμείς είμαστε καλοί και οτι ως παιδιά ήμασταν καλοί. Λένε οτι και οι γονείς μας είναι καλοί, επειδή ήταν παιδιά, τα οποία σαν παιδιά ήταν καλά και ως γονείς είναι επίσης καλοί.

Θέλω να διευκρινίσω κάτι για το υπόβαθρο αυτής της πρότασης, μακριά απο τον επιφανειακό λόγο, όταν λέμε: “Μα το παιδί έχει κάνει αυτό κι αυτό και οι γονείς έχουν κάνει αυτό κι αυτό.” Το έχουν κάνει. Αλλά γιατί; Από αγάπη.

Φυσικά εδώ το συμπέρασμα είναι οτι ο καθένας είναι καλός, έτσι όπως είναι. Οτι είναι καλός ακριβώς έτσι όπως είναι. Οτι γι αυτό το λόγο δεν επιτρέπεται να ανησυχούμε για τον εαυτό μας, ούτε για τα παιδιά μας ούτε και για τους γονείς μας, για το εάν είναι καλοί ή οχι. Μόνο που μερικές φορές η ματιά μας συσκοτίζεται και δεν βλέπουμε πού είμαστε καλοί και πού είναι καλοί οι γονείς μας. Θα ήθελα να το εξηγήσω αυτό αρχικά με μιαν επισκόπηση.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ.κλωθω

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Η Τάξη



Όταν γνωρίζουμε αυτήν την ιεραρχία, μπορούμε και να την αποκαταστήσουμε. Αυτό σημαίνει για παράδειγμα: Οι γονείς παραδέχονται τις συνέπειες της δικής τους συμπεριφοράς και της δικής τους εμπλοκής και τις αναλαμβάνουν οι ίδιοι. Έτσι το παιδί απελευθερώνεται. Δεν χρειάζεται πλέον να πάρει επάνω του κάτι, το οποίο αφορά μόνο τους άλλους.

Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ, είναι πως η παραβίαση της πρωτογενούς τάξης τιμωρείται αυστηρά απο αυτή την άλλη, την κρυφή ηθική συνείδηση. Κάθε παιδί που προσπαθεί να αναλάβει κάτι για τους γονείς του ή για κάποιον άλλο, ο οποίος υπήρχε ήδη πριν από αυτό, αποτυχαίνει. Καμιά προσπάθεια να αναλάβει κάτι για τους γονείς δεν πετυχαίνει. Είναι πάντοτε καταδικασμένη σε αποτυχία και μάλιστα για όλους τους συμμετέχοντες. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουμε. Γι αυτό βοηθάμε τα παιδιά να ελευθερωθούν απο αυτή την ανάμιξη. Αντί για τα παιδιά, κοιτάζουμε πρώτα προς τους γονείς και αφήνουμε τους γονείς να λύσουν το πρόβλημα οι ίδιοι. Όταν οι γονείς το έχουν λύσει για τον εαυτό τους, τα παιδιά αισθάνονται ελεύθερα. Γίνονται και πάλι ήρεμα και αισθάνονται προστατευμένα.

Επομένως, αυτοί είναι δυο βασικοί νόμοι που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας και να τους κατανοήσουμε βαθιά, εάν θέλουμε να βοηθήσουμε τα δύσκολα παιδιά.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Η τυφλή αγάπη




Τώρα, γι αυτή την άλλη, την κρυμμένη συνείδηση ισχύει κι ένας άλλος νόμος. Κι αυτός ο νόμος προκαλεί δυσκολίες στα παιδιά. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όσοι ανήκαν παλαιότερα στην οικογένεια έχουν προτεραιότητα έναντι εκείνων που ήρθαν σε αυτήν αργότερα. Επομένως μεταξύ των παλαιότερων και των νεότερων μελών υπάρχει μια ιεραρχία. Αυτή η ιεραρχία θα πρέπει να τηρείται.

Πολλά παιδιά, όμως τολμούν να αναλάβουν κάτι στην θέση των γονιών τους, για να τους βοηθήσουν. Έτσι παραβιάζουν αυτή την ιεραρχία. Τότε λέει εσωτερικά το παιδί στην μητέρα ή στον πατέρα, υπο την επίδραση της συνείδησής του, φράσεις όπως: “θα το αναλάβω εγώ αυτό για εσένα”, “θα εξιλεωθώ εγώ στη θέση σου”, “θα αρρωστήσω για εσένα”, “θα πεθάνω για εσένα”. Όλα αυτά γίνονται απο αγάπη. Αυτή η τυφλή αγάπη οδηγεί σε συμπεριφορές όπως εξαρτήσεις ή τάσεις αυτοκτονίας ή και επιθετική συμπεριφορά. Αλλά αυτοί οι τρόποι συμπεριφοράς και η έκθεση του εαυτού σε κίνδυνο έχουν να κάνουν με την απόπειρα να αναλάβουν κάτι στη θέση των γονιών τους. Με αυτόν τον τρόπο παραβιάζεται και τραυματίζεται η τάξη.

Bert Hellinger “η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω

*Παράλληλα συμβαίνει αρκετές φορές οι ίδιοι οι γονείς (για τους δικούς τους αφανείς λόγους), να ζητούν απο τα παιδιά τους να αναλάβουν κάτι στη θέση τους, να τους “παρηγορήσουν, να τους συνδράμουν. Και τότε τα παιδιά, το αναλαμβάνουν ευχαρίστως, δηλαδή σε αρμονία με τη συνείδησή τους.
φρ.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Η εμπλοκή



Υπάρχει όμως και μια άλλη, μια κρυφή ηθική συνείδηση, μια αρχέγονη ηθική συνείδηση, μια συλλογική συνείδηση. Αυτή η συνείδηση ακολουθεί νόμους διαφορετικούς απ ό,τι η συνείδηση που αντιλαμβανόμαστε. Είναι η ηθική συνείδηση της ομάδας. Είναι αυτή η συνείδηση που επαγρυπνά, ώστε όλοι σε μια οικογένεια να υποτάσσονται σε συγκεκριμένες τάξεις που είναι σημαντικές για την επιβίωση και τη συνοχή της ομάδας.

Μια απο αυτές τις τάξεις είναι πρώτα απ' όλα το οτι όλοι όσοι ανήκουν σ' αυτήν έχουν το ίδιο δικαίωμα να ανήκουν. Όμως, υπο την επίδραση της ηθικής συνείδησης που αισθανόμαστε, μερικές φορές αποκλείουμε κάποιους απο την οικογένεια. Για παράδειγμα, εκείνους για τους οποίους πιστεύουμε οτι είναι κακοί, αλλά και εκείνους τους οποίους φοβόμαστε. Τους αποκλείουμε επειδή νομίζουμε οτι θα ήταν επικίνδυνο για μας.

Τώρα, όμως, εκείνη η άλλη, η κρυφή συνείδηση καταδικάζει το αποτέλεσμα της ηθικής συνείδησης που αισθανόμαστε, της καλής ηθικής συνείδησης. Γιατί αυτή η άλλη συνείδηση δεν δείχνει ανοχή όταν κάποιος αποκλείεται. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, αργότερα κάποιος, υπο την επίδραση αυτής της κρυφής συνείδησης, καταδικάζεται να μιμείται και να εκπροσωπεί στην ζωή του τον αποκλεισμένο, χωρίς να το συνειδητοποιεί. Αυτή την ασυνείδητη σύνδεση με ένα αποκλεισμένο πρόσωπο την ονομάζω Εμπλοκή.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε οτι πολλά παιδιά, για τα οποία πιστεύουμε οτι συμπεριφέρονται παράξενα ή έχουν τάσεις αυτοκτονίας ή αποκτούν εξαρτήσεις ή οτιδήποτε άλλο, βρίσκονται σε σύνδεση με ένα αποκλεισμένο πρόσωπο. Βρίσκονται σε εμπλοκή μαζί του. Επομένως μπορούμε να τα βοηθήσουμε, όταν στρέψουμε την προσοχή την δική τους και των άλλων μέσα στην οικογένεια προς αυτό το αποκλεισμένο πρόσωπο, ώστε να το δεχτούν ξανά μέσα στην οικογένεια και στην καρδιά τους. Μετά απο αυτό, τα παιδιά απελευθερώνονται απο την εμπλοκή.

Για να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά, θα πρέπει κάποιοι άλλοι στην οικογένεια, οι οποίοι μέχρι τώρα κοίταζαν αλλού, επιτέλους να κοιτάξουν αυτό που παράβλεψαν. Και εκείνοι, οι οποίοι υπήρξαν κακοί προς κάποιον ή τον είχαν απορρίψει, θα πρέπει να στραφούν προς αυτόν με αγάπη και να τον δεχτούν και πάλι μέσα στην οικογένεια. Αυτή είναι η αιτία πολλών δυσκολιών στα παιδιά, καθώς επίσης και της ανησυχίας που έχουν μερικές φορές οι γονείς για αυτά τα παιδιά.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ.κλωθω

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

καλή και κακή ηθική συνείδηση



Σε κάθε ενέργεια που βάζει σε κίνδυνο τις σχέσεις μας, νοιώθουμε βάρος και ενοχή.
Αντίθετα, νοιώθουμε ανάλαφρα κι αθώα, σε κάθε ενέργεια που τις υπηρετεί.
Αυτήν ακριβώς την εμπειρία μας της ενοχής και της αθωότητας, ονομάζουμε προσωπική
ηθική συνείδηση.
Υπο την επίρρεια της δυναμικής αυτού του πεδίου επιλέγουμε, συνειδητά ή όχι, τη στάση μας στις προκλήσεις και τις συμπτώσεις της ζωής μας.
Η πίεση δηλαδή που ασκεί η ανάγκη να ανήκουμε καθορίζει το αν θα δράσουμε με καλή ή με κακή συνείδηση κι αντιλαμβανόμαστε αυτήν ακριβώς τη συνείδηση σαν ενοχή ή σαν αθωότητα.
Η διάκριση του καλού και του κακού επομένως έχει να κάνει με τον δεσμό με την οικογένεια και με την απομάκρυνσή μας απο αυτήν και γενικότερα με κάθε ομάδα που ανήκουμε (για παράδειγμα, η δουλειά μας). Ουσιαστικά καλή ηθική συνείδηση σημαίνει: νοιώθω πως ανήκω και κακή ηθική συνείδηση σημαίνει:φοβάμαι πως χάνω το δικαίωμά μου να ανήκω.
Καθώς μάλιστα αντιλαμβανόμαστε αυτό το συναίσθημα διαφορετικά απο ομάδα σε ομάδα ή και απο πρόσωπο σε πρόσωπο, με την ηθική συνείδηση αισθανόμαστε κι αποφασπίζουμε το πού ανήκουμε και πού δεν ανήκουμε εμείς όπως και το ποιοί ανήκουν και ποιοί οχι σε μας και μπορούμε και διακρίνουμε αυτό που είναι καλό κι αυτό που είναι κακό- αλλά μόνο σε αναφορά με μια συγκεκριμένη κάθε φορά ομάδα.

(αυτό είναι ένα δικό μου συνοπτικό κείμενο για την καλή και κακή συνείδηση, φρ.)

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Βοηθώντας τα δύσκολα παιδιά / η σοφή αγάπη



Η σοφή αγάπη

Ανάμεσα στα αίτια που προκαλούν δυσκολίες στα παιδιά είναι και η εντύπωση που έχουν οτι μπορούν ή τους επιτρέπεται να αναλάβουν κάτι για τους γονείς ή τους προγόνους τους. Αυτό οδηγεί τα παιδιά σε ατέλειωτα προβλήματα. Και, με έναν ορισμένο τρόπο και τους γονείς. Για να το κατανοήσουμε αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε κάτι για την διάκριση ανάμεσα στις διαφορετικές συνειδήσεις.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Τι κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα;



Το να είναι ευτυχισμένοι οι γονείς τους γι αυτά. Και μάλιστα και οι δύο γονείς. Πότε είναι και οι δύο γονείς ευτυχισμένοι για το παιδί τους; Όταν μέσα απο το παιδί σέβονται, αγαπούν και χαίρονται για τον άλλο σύντροφο, τον άντρα ή την γυναίκα.

Μιλάμε πολύ για την αγάπη. Αλλά πού φαίνεται πιο όμορφα η αγάπη; Όταν χαίρονται για τον άλλο και μάλιστα ακριβώς έτσι όπως αυτός είναι. Και όταν χαιρόμαστε για το παιδί, έτσι όπως ακριβώς είναι.

Συμβαίνει οι γονείς, από την εμπειρία της εξουσίας επάνω στο παιδί -κυρίως οι μητέρες έχουν λάβει πολύ βαθιά την αίσθηση αυτής της εξουσίας, συμβιώνοντας με το παιδί για πολύ καιρό- ξαφνικά να βιώνουν την εξουσία που έχουν ως αποστολή. Οχι πλέον ως δική τους εξουσία, αλλά ως μια εξουσία στην υπηρεσία του παιδιού για κάποιο διάστημα.


Bert Hellinger, "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

περι ευτυχίας -πρώτο μικρό διάλειμμα :-)

εδώ, ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος κειμένων του B. Hellinger, όπως εγώ τα επέλεξα δίνοντας τίτλο "περι ευτυχίας..", στο μεγαλύτερο μέρος τους απο το βιβλίο "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω.
Απο το 1ο ως το 28ο, συνοδευμένα απο αγαπημένες μουσικές και τραγουδάκια (...κι αυτά δικής μου επιλογής κι ευθύνης), διαβάζοντάς τα κανείς απ την αρχή, βγάζει νόημα για το θέμα και αρχίζει ν' αντιλαμβάνεται τη σκέψη και τη στάση του για την κρυμμένη δυναμική του οικογενειακού συστήματος.
Με την αγάπη μου λοιπόν...
καλή ανάγνωση και καλή κατανόηση

Ο κύκλος αυτός αφορούσε κυρίως στη σχέση του ζευγαριού.
Σύντομα θα συνεχιστεί ο δεύτερος κυκλος κειμένων περι ευτυχίας, με αναφορά στα παιδιά..

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ολόψυχα



Ολόψυχα σημαίνει εντός. Η ολόψυχη σύνδεση βρίσκεται μέσα, απο το μέσα προς το μέσα. Τι είναι τόσο εντός μας; Η ψυχή μας και η καρδιά μας. Η ολόψυχη σύνδεση είναι απο την ψυχή προς την ψυχή και απο την καρδιά προς την καρδιά.

Τι είδους ψυχή είναι αυτή; Τι είδους καρδιά; Είναι η δική μου ψυχή; Είναι η δική μου καρδιά; Ή είναι μια κοινή ψυχή, η οποία υπερβαίνει τόσον εμένα όσο και εσένα; Είναι μια μεγαλύτερη καρδιά που ξεπερνάει την δική μου καρδιά και την δική σου καρδιά;

Πού συνδεόμαστε επομένως ολόψυχα; Μέσα μας ή έξω απο εμάς; Ή μέσα σε κάτι το οποίο μας περιβάλλει και τους δυο;

Συνδεόμασατε μεταξύ μας ολόψυχα και ταυτόχρονα με κάτι άλλο, όμως απο απόσταση. Γιατί αυτό το Άλλο παραμένει μακριά απο εμάς. Επομένως είμαστε ολόψυχα και όμως όχι ολόψυχα συνδεδεμένοι. Αλλά και οχι εκτός του ολόψυχα. Είμαστε ολόψυχα συνδεδεμένοι με κάτι που μας υπερβαίνει. Ολόψυχα, επομένως, επειδή είμαστε ταυτόχρονα ολόψυχα συνδεδεμένοι με κάτι διαφορετικό και έτσι είμαστε σίγουροι γι αυτή την ολόψυχη σύνδεσή μας.

Τι μας συμβαίνει, επομένως, στην αγάπη του άντρα και της γυναίκας;
Είμαστε εντός μας, επειδή είμαστε επίσης και εκτός μας.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Η αφοσίωση



Στην αφοσίωση, απο την μια πλευρά απομακρύνομαι απο τον εαυτό μου. Ελευθερώνω κάτι μέσα μου. Απο την άλλη πλευρά, κατευθύνομαι σε κάτι. Του παραδίνομαι, έτσι ώστε να μην ανήκω πλέον στον εαυτό μου αλλα σε εκείνο, στο οποίο αφοσιώνομαι.

Χάνω τον εαυτό μου στην αφοσίωση; Ή τον ξαναβρίσκω πάλι μέσα στην αφοσίωση, αλλά μ' έναν καινούργιο πληρέστερο τρόπο; Είναι ταυτόχρονα άφεση και εύρεση.

Το ερώτημα είναι: Πού ξεκινά η αφοσίωση; Ξεκινάει απο εμένα; Τελειώνει σ' εμένα; Προσελκύομαι αρχικά απο κάτι έξω απο εμένα; Είναι η αφοσίωσή μου μόνον η ανταπόδοση και η απάντηση σε κάτι το οποίο προηγήθηκε; Για παράδειγμα, η αφοσίωση σε μια εργασία, σε ένα παιχνίδι, σε ένα ενδιαφέρον, σε μιαν ιδιαίτερη μουσική και, κυρίως, βέβαια, στους ανθρώπους που αγαπάμε; Η αφοσίωση για παράδειγμα του παιδιού στους γονείς, η αφοσίωση του άντρα και της γυναίκας στον αγαπημένο σύντροφο, η αφοσίωση του γονιού στο παιδί του;
Η αφοσίωση ξεκινάει όταν μας καταλαμβάνει μια κίνηση, η οποία μας ελκύει και μας εστιάζει. Ελευθερωνόμαστε στη στιγμή και της παραδινόμαστε. Απο εκεί και πέρα παραδινόμαστε σε κινήσεις που μας εξουσιάζουν.

Κατα έναν περίεργο τρόπο, ακριβώς μέσα στην αφοσίωση βρισκόμαστε στον βαθύτερο εαυτό μας. Στην αφοσίωση σταματά ο μόχθος. Σε αυτήν, βρισκόμαστε τόσο έξω απο εμάς όσο και εντός μας, έχοντας ξεχάσει τον εαυτό μας και όμως απόλυτα παρόντες. Βρισκόμαστε μέσα σε κάτι άλλο και ταυτόχρονα σε κίνηση.

Πού βιώνουμε πληρέστερα την αφοσίωση; Στην εστιασμένη προσοχή σε ένα ισχυρό Απέναντι, το οποίο μας έλκει και όμως παραμένει για εμάς αδιανόητα μυστικό. Αυτή η προσοχή είναι καθαρή αφοσίωση, χωρίς κίνηση. Είναι η διαρκής αφοσίωση, η αφοσίωση ως καθαρή παρουσία.

Β.Η.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Ο Παράδεισος



Και μια ακόμα σημαντική παρατήρηση. Η ευτυχία περιμένει έξω από τον παράδεισο. Εξέλιξη υπάρχει μόνο έξω από τον παράδεισο. Η δημιουργικότητα ξεκινάει μόνο όταν εκδιωχθούμε από τον παράδεισο. Η μεγάλη αγάπη ξεκινάει μόνον όταν έχει παρέλθει η παραδείσια αγάπη.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Αγάπη που διαρκεί


Η πετυχημένη αγάπη είναι ανθρώπινη, κοντά στο συνηθισμένο. Αναγνωρίζει οτι χρειαζόμαστε τους άλλους ανθρώπους, οτι χωρίς τους άλλους μαραζώνουμε. Όταν το αναγνωρίσουμε αυτό αμοιβαία, δίνουμε κάτι στον άλλον και παίρνουμε κάτι απο εκείνον. Χαιρόμαστε που έχουμε πάρει κάτι και και χαιρόμαστε που μπορούμε να δώσουμε κάτι. Συνεχίζοντας το πάρε-δώσε με αμοιβαίο σεβασμό, καλοπροαίρετα και με την επιθυμία να πάνε όλα καλά τόσο για τον άλλο όσο και για εμάς, έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει να αγαπάς ανθρώπινα.

Αυτή η αγάπη ξεκινάει ανάμεσα στον άντρα και στην γυναίκα. Όλες οι άλλες σχέσεις αναπτύσσονται αργότερα, μέσα απ αυτή την αγάπη. Αποτελεί την βάση όλων των ανθρώπινων σχέσεων και μας συνεπαίρνει ακαταμάχητα. Γιατί ο άντρας χρειάζεται για να είναι ολοκληρωμένος, τη γυναίκα και η γυναίκα χρειάζεται για να είναι ολοκληρωμένη, τον άντρα. Είναι μια έντονη επιθυμία, που τους οδηγεί τον έναν στον άλλο. Αυτή η επιθυμία, η οποία περιγράφεται μερικές φορές απο ορισμένους υποτιμητικά ως ένστικτο, είναι η πιο ισχυρή κίνηση της ζωής. Προάγει τη ζωή. Επομένως αυτή η επιθυμία και αυτός ο πόθος είναι συνδεδεμένα βαθύτατα με την αρχέγονη βάση της ζωής. Αναγνωρίζοντάς το, συνδεόμαστε μέσω αυτής της αγάπης με την πρωτογενή βάση της ζωής. Όποιος αφήνεται σ' αυτή την αγάπη νοιώθει να ωθείται στην καταξίωσή του. Η μεγαλύτερη ευτυχία αλλα και η βαθύτερη δυστυχία είναι το αποτέλεσμα αυτού του πόθου και αυτής της αγάπης. Μέσα απο αυτήν αναπτυσσόμαστε.

Όποιος έχει αφεθεί σε αυτήν την αγάπη, μετά απο λίγο καιρό ξεχειλίζει. Αυτή η αγάπη υπερβαίνει την σχέση του ζευγαριού, για παράδειγμα όταν αυτή η αγάπη παράγει παιδιά. Τότε η ίδια αγάπη συνεχίζεται στην αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους. Και η αγάπη που βιώνουν τα παιδιά επιστρέφει και πάλι στους γονείς. Έτσι τα παιδιά αναπτύσσονται, μέχρι να αναζητήσουν τα ίδια έναν άντρα ή μια γυναίκα και να συνεχιστεί μέσα απο αυτούς η ροή της ζωής.

Επομένως, όταν ξεκινά η αγάπη, περικλείει με το πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότερα. Περιλαμβάνει και άλλους. Αλλά μόνον όταν έχουμε βιώσει αυτή την αγάπη μέσα μας ως ανθρώπινη και της έχουμε πει Ναι. Απο αυτή την άποψη, η πραγματική αγάπη είναι συνηθισμένη. Αυτή η αγάπη έχει δύναμη και διαρκεί.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Σε αρμονία με τα όριά μας


Όταν συναντάμε κάποιον που είναι σε δύσκολη κατάσταση, πολύ συχνά του ευχόμαστε μια καλή λύση. Αλλά μπορούμε και έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε; Μερικές φορές αισθανόμαστε οτι ούτε μπορούμε ούτε και έχουμε δικαίωμα. Μέσα μας κάτι μας το απαγορεύει. Τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι έχουμε φτάσει σ' ένα όριο.
Το ίδιο ισχύει και σε πολλές σχέσεις ζευγαριών. Ο ένας σύντροφος είναι εμπλεγμένος σε κάτι και ο άλλος δεν γνωρίζει γιατί. Πολύ συχνά είναι κάτι απο την οικογένεια καταγωγής. Αλλά μπορεί να είναι και κάτι διαφορετικό που τον κρατάει δεσμευμένο. Μερικές φορές για παράδειγμα μια άμβλωση, που τον κρατάει δέσμιο και τον τραβάει μακριά απο τη σχέση, ακόμα ίσως και προς το θάνατο, τουλάχιστον προς την ιδέα και τη σαγήνη του.

Ο άλλος θέλει να τον βοηθήσει, αλλά αισθάνεται οτι δεν μπορεί. Του φαίνεται δύσκολο να παραμείνει αδρανής, χωρίς να κάνει κάτι. Θα πρέπει να αναγνωρίσει οτι οι δυνάμεις του δεν επαρκούν ή οτι η κατανόησή του δεν επαρκεί για να βοηθήσει τον άλλο. Εδώ η κατάλληλη εσωτερική στάση είναι: Συντονίζομαι με την κατάσταση, έτσι όπως είναι -με όλες τις συνέπειες για τον άλλο και για μένα και για τους δυο. Αυτή τη στιγμή εναρμονίζομαι με κάτι μεγαλύτερο. Κατόπιν μπορώ να περιμένω. Ίσως προκύψει κάτι λυτρωτικό και θεραπευτικό ύστερα απο λίγο καιρό. Μερικές φορές όμως δεν προκύπτει τίποτα. Το αποτέλεσμα είναι ίσως ο χωρισμός. Ο καθένας ακολουθεί στη συνέχεια τον προορισμό του, με τον καθορισμένο γι αυτόν τρόπο.
Μερικοί πιστεύουν οτι είναι κακό, οτι κάποια λύση θα ήταν καλύτερη. Το καταλαβαίνουμε οτι έχουν αυτή τη λαχτάρα. Αλλά μας επιτρέπεται; Μας επιτρέπεται να έχουμε μια τέτοια άποψη;

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Τα πνευματικά πεδία



Σε μια οικογένεια, εδώ με την ευρύτερη έννοια, που συμπεριλαμβάνει όλους τους προγόνους, είναι όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους, σαν να είχαν μια κοινή, μεγαλύτερη ψυχή. Μπορούμε να την ονομάσουμε επίσης πνευματικό πεδίο. Μέσα σ' αυτήν τη μεγάλη ψυχή παραμένουν παρόντες όλοι όσοι ανήκαν κάποτε σε αυτήν, επίσης και οι νεκροί, όλοι οι νεκροί. Για παράδειγμα σε αυτήν ανήκουν και τα παιδιά απο αμβλώσεις και αποβολές καθώς και τα παιδιά που πέθαναν μικρά. Όλοι ανήκουν σ' αυτήν, ακόμα και εκείνοι τους οποίους οι άλλοι έχουν απρρίψει και δεν θέλουν να τους σκέφτονται. Σε αυτό το πεδίο παραμένουν παρόντες. Σ' αυτό το πεδίο όλοι βρίσκονται σε αμοιβαίο συντονισμό με όλους τους άλλους.

Ταυτόχρονα υπάρχει σε αυτό το πεδίο μια κίνηση, που θέλει να φέρει κοντά αυτό που έχει χωριστεί. Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούν δυο διαφορετικές κινήσεις. Για παράδειγμα μερικές φορές ένας ζωντανός προσελκύεται απο τους νεκρούς. Έτσι συνδέονται μεταξύ τους στο θάνατο. Συχνά αυτή η κίνηση είναι μια κίνηση αγάπης. Όμως αντί για τη ζωή, οδηγεί στο θάνατο.

Υπάρχει εδώ επίσης και μια άλλη κίνηση, μια άλλη αγάπη, η οποία μας κρατάει στη ζωή. Για παράδειγμα, μπορώ να δεχτώ με αγάπη μέσα μου, στην ψυχή μου, κάποιον ο οποίος έχει παραγκωνιστεί. Αντί να με τραβήξει αυτός στο θάνατο, προστατεύει την ζωή μου, γιατί αναγνωρίζεται απο εμένα. Αυτή είναι η αντίθετη κίνηση, μια θεραπευτική κίνηση.

Επειδή είμαστε δέσμιοι σε τόσες πολλές σχέσεις, είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουμε την δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε τις αυταπάτες που κάποτε είχαμε για μιαν υποτιθέμενη ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη ζωή. Ακριβώς επειδή είμαστε δέσμιοι. Όμως, εάν συγκατανεύσουμε σε αυτούς τους μοιραίους δεσμούς, οτιδήποτε και αν απαιτούν απο εμάς, κερδίζουμε ένα ιδιαίτερο βάθος. Κερδίζεται βάθος μέσα απο την παραίτηση. Και φυσικά εκείνη τη στιγμή μεγαλώνουμε. Γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, συνδεόμαστε με το μεγάλο και αποκτούμε μια διαφορετική δύναμη.

Bert Hellinger, “η ευτυχία που διαρκεί”, εκδ. Κλωθω

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

οι παλιοί δεσμοί διαρκούν


Σήμερα συχνά θεωρούμε -και επίσης συμπεριφερόμαστε ανάλογα- λες και μια σχέση αφορά μόνο στον άντρα και στη γυναίκα. Οι δυο αγαπιούνται, έλκονται αμοιβαία και γίνονται ζευγάρι. Εδώ παραβλέπουμε εύκολα πως και οι δυο προέρχονται απο μια συγκεκριμένη οικογένεια. Ο καθένας τους έχει διαφορετικούς γονείς και διαφορετικούς προγόνους. Ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα απο την οικογένειά του. Αυτές οι πραγματικότητες επιδρούν μέσα στη σχέση του ζευγαριού. Και οι δυο σύντροφοι προέρχονται απο ένα πνευματικό πεδίο, ένα διαφορετικό οικογενειακό πεδίο, το οποίο μας δεσμεύει απο πολλές απόψεις. Επομένως κανένας απο τους δυο δεν είναι ελεύθερος.

Όταν όμως προστεθεί σε αυτό οτι ο ένας απο τους δυο ή και οι δυο είχαν παλαιότερα έναν σταθερό δεσμό και έχουν ίσως και παιδιά απο αυτόν τον δεσμό, αυτό το παρελθόν τους δεσμεύει με πολλαπλό τρόπο. Αυτό το παρελθόν τους δεσμεύει με τα παιδιά, αλλα΄και με τον πατέρα ή την μητέρα των παιδιών. Πρέπει να θεωρήσουμε οτι ο σύντροφος θέλει και πράπει να παραμείνει σε αυτούς τους δεσμούς μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Κανείς στη νέα σχέση δεν επιτρέπεται να περιμένει να παραιτηθεί ο άλλος απο απο αυτούς τους δεσμούς. Μερικές φορές αυτό φαίνεται στο οτι δεν μπορούν να μείνουν μαζί, αν και το επιθυμουν.

(Bert Hellinger, “η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. κλωθω)

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Η απογοήτευση


Γιατί απογοητεύεται ο ένας σύντροφος απο τον άλλον;
Επειδή περιμένει κάτι απο αυτόν και ο άλλος δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να το δώσει. Έχει μια προσδοκία απο τον άλλο, η οποία ξεπερνάει τα συνηθισμένα. Αυτή η προσδοκία προέρχεται πολύ συχνά απο την παιδική ηλικία. Συχνά ήταν μια προσδοκία για την μητέρα. Και ξαφνικά έρχεται η απογοήτευση.

Υπάρχει μια άσκηση σχετικά με το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απο την απογοήτευση. Μπορούμε για παράδειγμα να καθίσουμε το βράδυ και να πάρουμε πέντε φύλλα χαρτί, τουλάχιστον πέντε και να αρχίσουμε να καταγράφουμε τι μας έχει χαρίσει γενικά. Όσο πιο πολύ γράφεις, τόσο περισσότερο αρχίζεις να φωτίζεσαι. Είναι μια όμορφη άσκηση.

Bert Hellinger, ¨η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω)

Η άσκηση αυτή είναι αποτελεσματική και σε μιαν άλλη περίπτωση:
Όταν έχουμε χωρίσει απο τον σύντροφό μας πολύ θυμωμένοι μαζί του, αυτός συνεχίζει να είναι η ουσία και το κέντρο της ζωής μας και για πολύ καιρό -μερικές φορές για χρόνια, μένουμε σ' αυτή την κατάσταση. Όταν συμβαίνει αυτό, συνήθως το πρόβλημα γενικεύεται, αφού για έναν “ανεξήγητο” λόγο συνεχίζουμε να είμαστε μόνοι και συχνά αναρωτιόμαστε τι φταίει.
Ουσιαστικά συνεχίζουμε να είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του μέσα απο το θυμό και την απογοήτευσή μας.
Έχοντας χωρίσει βαθύτατα απογοητευμένοι, έχουμε χωρίσει σαν παιδιά που παραμένουν θυμωμένα με το γονιό τους.
Γιατί μόνο ως παιδιά είμαστε “αθώοι”, δηλαδή δεν έχουμε καμιά ευθύνη.
Ως ενήλικες δεν μπορούμε αποφύγουμε κάποιου είδους ενοχή.
Αυτό όμως δεν αρέσει σε κανέναν. Γενικότερα όπως συνηθίζω να λέω, η ενηλικίωση σέρνει κακό όνομα στην κοινωνία. Οι άνθρωποι με κάθε τρόπο και για πάρα πολλούς λόγους, θέλουν να παραμείνουν παιδιά. Κι εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση: Θέλουμε να συμμετέχουμε σε πράγματα ενηλίκων, παραμένοντας πεισματικά “αθώοι”.
Άλλωστε τα παιδιά δεν γίνεται ποτέ απολύτως να χωρίσουν απ τους γονείς τους.

Κάνοντας μια τέτοιου τύπου άσκηση λοιπόν, με κάποιο τρόπο, έμμεσα, “εξ-αναγκαζόμαστε” να ημερέψουμε, καταγράφοντας “μαλακώνουμε”, ερχόμαστε σε επαφή με ό,τι η μνήμη μπέρδεψε στους ομιχλώδεις ιστούς της και αποκαθιστούμε τα πράγματα σε μια πιο ρεαλιστική βάση (δεν μπορεί, κάτι καλό θα έκανε και ο άλλος και επίσης δεν μπορεί, κάπου θα έχουμε σφάλλει κι εμείς) και έτσι πλέον μπορούμε πραγματικά να απομακρυνθούμε και ελεύθεροι να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Γιατί τότε πια χωρίζουμε ως ενήλικες.
Μέσα στην ευθύνη μας.
φρ,

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Η τρίτη λέξη (*)


Έχω αναφέρει ήδη δυο απο τις μαγικές λέξεις για την ευτυχία: “Ναι” και “Παρακαλώ”. Όμως υπάρχει ακόμα και μια ιδιαίτερα όμορφη λέξη. Αυτή η λέξη είναι το “Ευχαριστώ”. Απλά “Ευχαριστώ”. Σε μια σχέση ζευγαριού, υπάρχουν καθημερινά εκατοντάδες ευκαιρίες που μπορεί κάποιος να χαρεί για κάτι και να πει: “Ευχαριστώ”. Και απο τις δυο πλευρές.

Αυτές λοιπόν είναι οι τρεις μαγικές λέξεις για μιαν ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη σχέση ζευγαριού. Μπορούμε να τραφούμε απο αυτές, ακόμα και όταν συναντήσουμε κάτι δύσκολο.

Bert Hellinger, “η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. ΚΛΩΘΩ
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω -ωστόσο επειδή η συγκεκριμένη αναφορά σ' αυτό το βιβλίο, κατα τη γνώμη μου , δεν αποδίδει με επάρκεια τη θέση του Hellinger για το “ευχαριστώ”, φέρνω και αυτό το εξαιρετικό του κείμενο απο το βιβλίο της Charlotte Palmgren “αν ήξερες πόσο σ' αγαπώ” εκδ. ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΖΩΗΣ: )

Ευχαριστώ

Το ευχαριστώ σημαίνει
να πάρω αυτό μου δίνεται,
να το κρατώ προσεκτικά στα χέρια μου,
να το πάρω μέσα μου, στην καρδιά μου,
μέχρι να νιώσω βαθιά μέσα μου
οτι είναι κομμάτι του εαυτού μου.
Το ευχαριστώ σημαίνει επίσης,
στην πράξη να δώσω παραπέρα ό,τι μου χαρίστηκε
και ό,τι με αυτό τον τρόπο έγινε δικό μου,
έτσι ώστε κι οι άλλοι να πλουτίσουν
απο αυτό που κι εγώ πλούτισα.
Τότε μόνο ολοκληρώνεται αυτό που μου δόθηκε.

Bert Hellinger

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Η δεύτερη λέξη (*)


Όταν ο άντρας έχει προσβάλει τη γυναίκα του, για παράδειγμα με κάποια άσχημη παρατήρηση, λυπάται και πληρώνει γι αυτό. Το παίρνει βαριά. Επομένως εξιλεώνεται γι αυτό που έχει κάνει. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απο μια τέτοια εξιλέωση; Μέσω μιας και μοναδικής λέξης.

Λοιπόν, ο άντρας έχει προσβάλλει τη γυναίκα. Την έχει αγνοήσει. Πιθανόν να ξέχασε ακόμα και τα γενέθλιά της. Αυτό σίγουρα είναι κακό. Μερικοί ξεχνούν ακόμα και την επέτειο του γάμου. Και τότε η γυναίκα τον κοιτάζει και είναι λυπημένη. Πώς πρέπει να εξιλεωθεί; Πρέπει ν' αρχίσει να οδύρεται; Όχι. Την κοιτάζει και λέει: “Σε παρακαλώ”, απλά “Σε παρακαλώ”. “Λυπάμαι. Σε παρακαλώ”. Έτσι ανοίγει η καρδιά της και δίνεται μια νέα ευκαιρία στην ευτυχία.

Bert Hellinger, ¨η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω)
(*) ο τίτλος δικός μου

Η λέξη “παρακαλώ” έχει μιαν ισχυρή σημασία, που στη συγκεκριμένη αναφορά του Hellinger σ' αυτό το βιβλίο, δεν διακρίνεται αρκετά. Αν και γενικά στο λόγο του είναι απλός, αλλά ποτέ απλοϊκός.
“Παρακαλώ” λοιπόν σημαίνει και κάτι άλλο: “αν θέλεις δώσε μου αυτό που έχεις”.
Κάθε απαίτηση, όπου και όπως κι αν απευθύνεται, φανερά ή όχι, κλείνει αυτόν στον οποίο απευθύνεται. Αυτό το βλέπουμε ακόμα και στις ομάδες. Όταν κάποιος έρχεται με οποιασδήποτε έκφρασης απαίτηση (π.χ. αχ σας παρακαλώ να δούμε το δικό μου θέμα, καίγομαι κλπ), αυτόματα ολόκληρη η ομάδα “κλείνει”. Θα έλεγα οτι κλείνουν ακαριαία οι πόρτες της καρδιάς και της διάθεσης. Και τότε όλα χάνουν τη χαρά τους.
Με το “παρακαλώ”, που κατα τη γνώμη μου διευρύνει το χώρο μεταξύ μας και τον πριμοδοτεί με καθαρό αέρα, ο άλλος μένει στην ελευθερία του και στην ευθύνη του.
Κι αυτό δεν μπορεί, παρα να είναι για καλό..
φρ,

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Οι μαγικές λέξεις (1) (*)


Μετά απο δεκαετίες μακράς παρατήρησης και εμπειρίας, για εμένα το ουσιαστικό, όσον αφορά στην ευτυχία, έχει αναχθεί σε τρεις λέξεις. Σε αυτές τις τρεις λέξεις, όταν τις αισθανόμαστε και τις λέμε στην σωστή στιγμή, βρίσκεται το μυστικό της ευτυχίας σε μια σχέση ζευγαριού.

Ναι

την πρώτη λέξη την έχω αναφέρει σε σχέση με την αρχή της ημέρας του ζευγαριού.
Γιατί να χαρεί κανείς για τον άλλον;
Επειδή τον δέχεται έτσι όπως είναι.
Αυτή η χαρά είναι μεταδοτική για τον άλλο.
Η λέξη που βρίσκεται πίσω απ αυτό είναι: “Ναι”
Ναι στον άλλο, Ναι σε εμένα, Ναι στην κατάσταση έτσι όπως είναι και Ναι και στην ευτυχία.

Φυσικά μερικές φορές αντιστέκεται κάτι στην ευτυχία, μια συγκεκριμένη αντίληψη. Οτι δηλαδή στην κοινωνία μας, θα πρέπει να πληρώνουμε σχεδόν για τα πάντα. Πολλοί πιστεύουν οτι τίποτα δεν είναι δωρεάν, όλα πληρώνονται. Επομένως αρχίζουν να πληρώνουν και για την ευτυχία τους. Αντί να κοιτάξουν τον άλλο και να χαρούν γι αυτόν, ψάχνουν για το πορτοφόλι τους, για να πληρώσουν για την ευτυχία.

Υπάρχει μια βαθιά ώθηση μέσα μας, που αντλεί τη δύναμή της απο αυτή την αντίληψη: Πρέπει να πληρώσω για ό,τι λαμβάνω, κυρίως για την ευτυχία. Όμως όταν κάποιος φτάσει να έχεδι πληρώσει αρκετά, η ευτυχία έχει ήδη εξατμιστεί.

Αυτή η αντίληψη, οτι πρέπει να πληρώνουμε για όλα, υπάρχει και ενώπιον του Θεού. Με μεγάλες θυσίες και προσκυνήματα και δωρεές και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί πληρώνουμε τον Θεό για την ευτυχία που μας χαρίζεται. Τον χαροποιεί που πληρώνουμε γι αυτό; Τον ενδιαφέρει τι πληρώνουμε; Είναι μια παράξενη αντίληψη.

Κάποτε, σε ένα σεμινάριό μου, ήρθε ένας που είχε αγοράσει μια Μερτσεντές. Όμως ένοιωθε οτι δεν είχε αυτό το δικαίωμα και οτι γι αυτόν η ευτυχία παραήταν μεγάλη. Στην οικογένειά του επιτρεπόταν να αγοράζουν μόνο Φολκσβάγκεν -τα παλιά. Μια μέρα τον τρακάρισε κάποιος ξαφνικά στον αυτοκινητόδρομο. Τότε ανάσανε βαθιά. Επιτέλους, είχε πληρώσει για την ευτυχία του.

Σας φαίνεται οικείο αυτό; Είναι σίγουρα καθημερινό. Πολλοί πληρώνουν συνεχώς. Πληρώνουν για την ευτυχία και πληρώνουν και για την ενοχή.
Β.Η.

*ο τίτλος δικός μου, φρ.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Η καθημερινότητα της σχέσης το ζευγαριού


Θα μιλήσω τώρα για την καθημερινότητα της σχέσης του ζευγαριού.
Πώς ξεκινάει η καινούργια μέρα στην σχέση του ζευγραιού;
Ο άντρας κοιτάζει την γυναίκα και η γυναίκα κοιτάζει τον άντρα και τα πρόσωπά τους αρχίζουν να φωτίζονται. Χαίρονται αμοιβαία. Δεν είναι όμορφη αρχή για την καινούργια ημέρα στη σχέση του ζευγαριού;
Επομένως η αγάπη φωτίζει και προβάλλει στο φως.
Η ομορφότερη έκφραση της αγάπης είναι όταν ο ένας χαίρεται για τον άλλο.
Έτσι αρχίζει λοιπόν η ημέρα στην σχέση του ζευγαριού.
Ο ένας κοιτάζει τον άλλο και χαίρεται για τον άλλο, έτσι ακριβώς όπως είναι. Ακριβώς έτσι όπως είναι. Απο αυτό προκύπτει στη συνέχεια το ένα ή το άλλο. Αυτό είναι ευτυχία, το να χαίρεσαι αμοιβαία για τον άλλο και να κάνεις κάτι λόγω αυτής της χαράς: Πάρε- δώσε.
Τότε η ημέρα δεν είναι αρκετή, επειδή ρέει συνεχώς κάτι καινούργιο απο τον έναν προς τον άλλο.
Αυτό είναι ανάπτυξη.
(B.H.)

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Εκδίκηση με αγάπη (*)


Η λύση θα ήταν η μεταστροφή απο την ανταλλαγή του κακού στην ανταλλαγή του καλού. Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Εδώ υπάρχει ένα μυστικό. Εκδικείσαι τον άλλο με αγάπη. Δηλαδή του κάνεις μεν κατι κακό -αλλά λίγο μικρότερο. Έτσι σταματάει η ανταλλαγή του κακού και μπορούν και πάλι να αρχίσουν το καλό πάρε-δώσε. Αυτή είναι μια σημαντική πλευρά των τάξεων της αγάπης. Εάν την γνωρίζουμε και φερόμαστε ανάλογα, πολλά μπορούν να φτιάξουν μέσα στις οικογένειες.
B.H.

(*)ο τίτλος δικός μου

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Αγάπη και Τάξη


Τι είναι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό, η αγάπη ή η τάξη; Τι προέχει; Πολλοί πιστεύουν πως εαν αγαπούν αρκετά, όλα τακτοποιούνται. Πολλοί γονείς πιστεύουν για παράδειγμα, οτι εαν αγαπούν αρκετά τα παιδιά τους, εκείνα θα αναπτυχθούν έτσι όπως τα φαντάζονται. Όμως, συχνά οι γονείς απογοητεύονται παρα την αγάπη τους. Προφανώς η αγάπη απο μόνη της δεν φτάνει.
Η αγάπη πρέπει να εντάσσεται σε μια τάξη. Η τάξη προηγείται της αγάπης. Αυτό ισχύει και στη φύση: ένα δέντρο αναπτύσσεται σύμφωνα με μια εσωτερική τάξη. Δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Μόνο μέσα απ αυτή την τάξη μπορεί ν' αναπτυχθεί.
Το ίδιο ισχύει για την αγάπη και τις ανθρώπινες σχέσεις. Μπορούν ν' αναπτυχθούν μόνο μέσα απο μια τάξη. Αυτή η τάξη προϋπάρχει. Όταν γνωρίζουμε κάτι σχετικά με τις τάξεις της αγάπης, η αγάπη μας και οι σχέσεις μας έχουν περισσότερες δυνατότητες ν' αναπτυχθούν ολοκληρωμένα.
Η πρώτη τάξη της αγάπης σε μια σχέση ζευγαριού είναι οτι ο άντρας και η γυναίκα, αν και με διαφορετικό τρόπο ο ένας απο τον άλλον, είναι ισότιμοι. Όταν το αναγνωρίσουν, η αγάπη τους έχει περισσότερες ευκαιρίες.
Η δεύτερη τάξη είναι οτι το πάρε-δώσε θα πρέπει να είναι ισορροπημένο. Εάν ο ένας πρέπει να δώσει περισσότερα απο τον άλλο, η σχέση χάνει την ισορροπία της. Χρειάζεται αυτή η ισορροπία. Όταν η ανάγκη για εξομάλυνση του πάρε-δώσε συμβαδίζει με την αγάπη, τότε, όταν ο ένας έχει πάρει κάτι απο τον άλλο, δίνει στον άλλο κάτι περισσότερο για εξομάλυνση. Έτσι αναπτύσσεται η ανταλλαγή ανάμεσά τους και μαζί μ΄αυτήν, η κοινή ευτυχία.
Αυτή η ανάγκη για εξομάλυνση αφορά και στα αρνητικά. Όταν ένας σύντροφος κάνει κάτι κακό στον άλλο, αυτός έχει την ανάγκη να του το ανταποδώσει επίσης με κάτι κακό. Αισθάνεται πληγωμένος. Γι αυτό πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να πληγώσει και αυτός τον άλλο. Αυτή η ανάγκη είναι ακατανίκητη.
Πολλοί άνθρωποι, που έχουν υποστεί κάποιαν αδικία, αισθάνονται οτι έχουν το δικαίωμα να κάνουν κι αυτοί κάτι ανάλογο στον άλλο. Επομένως εδώ προστίθεται κάτι ακόμα στην ανάγκη για εξομάλυνση: το αίσθημα οτι, μέσω της αδικίας που μου έχει γίνει, έχω ιδιαίτερα δικαιώματα. Έτσι δεν κάνω στον άλλο το ίδιο κακό που έχω υποστεί αλλά κάτι περισσότερο. Αλλά επειδή έχω κάνει κάτι πιο κακό στον άλλο, αισθάνεται κι ο άλλος οτι έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι κακό και επειδή αισθάνεται οτι έχει αυτό το δικαίωμα, μου κάνει πάλι κάτι περισσότερο. Έτσι κλιμακώνεται η ανταλλαγή του κακού σε μια σχέση. Σε αυτή τη σχέση αντί για ευτυχία αναπτύσσεται η δυστυχία. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ποιότητα μιας σχέσης απο το εαν η ανταλλαγή του πάρε-δώσε ολοκληρώνεται κυρίως στο καλό ή στο κακό.
Το ερώτημα είναι ποια θα ήταν εδώ η λύση; Υπάρχει λύση;

(Bert Ηellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθώ -καθώς και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας, όπως αναφέρθηκε στην αρχή αυτών των καταχωρήσεων, μια σειρά επι μέρους επιλογών δικής μου ευθύνης, που θα συνεχιστεί ως να ολοκληρωθει το θέμα. φρ.)

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ανάπτυξη στην σχέση του ζευγαριού


Αυτό που δεν έχουμε λάβει, δεν μπορούμε να το δώσουμε παρακάτω. Κάτι τέτοιο έχει εκτεταμένες συνέπειες στην σχέση του ζευγαριού.
Ορισμένοι φαντάζονται τον σύντροφο εξιδανικευμένα, πως θα πρέπει να 'ναι ιδανικός. Με τον ιδανικό σύντροφο κανείς δεν μπορεί ν' αναπτυχθεί. Ποιος θα ήταν για μένα ο ιδανικός σύντροφος; Όταν θα μπορούσα να του πω: “Είσαι η μητέρα μου κι εγώ είμαι το παιδί σου.” Όμως, τι προκύπτει απο μια τέτοια σχέση ζευγαριού;
Κάθε σύντροφος, άντρας ή γυναίκα, έχει μεγαλώσει σε μιαν ιδιαίτερη οικογένεια, με ιδιαίτερες δυσκολίες και έχει πάρει μια συγκεκριμένη ανατροφή. Τώρα, οι δυο, ξεχωριστός ο καθένας, συναντιούνται κι αποτελούν μια πρόκληση ο ένας για τον άλλο. Εάν δεχτούν ο ένας τον άλλον έτσι όπως είναι, ακριβώς έτσι όπως είναι, θα αναπτυχθούν μαζί. Μόνον έτσι. Αυτή είναι η προϋπόθεση.
Μετά φυσικά μπορούμε να δούμε εντελώς διαφορετικά αυτό που οδηγεί συχνά σε δυσκολίες σε μια σχέση ζευγαριού. Μπορούμε να το εκτιμήσουμε και ν' αναπτυχθούμε μέσα απο αυτό, ώστε η σχέση του ζευγαριού να γίνεται όλο και πιο πλήρης και ευτυχισμένη.
Β.Η.

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Το δημιουργικό και το θεϊκό


Αλλά οι γονείς μας είναι άνθρωποι όπως κι εμείς, με υποτιθέμενα ελαττώματα. Λέω υποτιθέμενα γιατί όλη η ανάπτυξη επιτυγχάνεται, όχι μόνο μέσα απο την διατροφή, αλλά και μέσα απο τις αντιξοότητες και τα ελαττώματα. Γιατί το θεϊκό που επιδρά στη ζωή είναι απο αυτή την άποψη, ελαττωματικό. Η άποψη οτι το θεϊκό είναι τέλειο, είναι ανυπόστατη. Γιατί οτιδήποτε δημιουργικό είναι δημιουργικό επειδή προηγουμένως υπήρχε κάτι ατελές. Μόνον εκεί όπου υπάρχει κάτι ατελές, που δεν έχει φτάσει ακόμα στο τέλος του, μόνον εκεί όπου υπάρχουν ελαττώματα και πλάνη, είναι δυνατόν να υπάρξει το δημιουργικό. Έτσι και η δημιουργικότητα, που φτάνει σε μας μέσω των γονιών μας, είναι δυνατή μόνο μέσα απο τα ελαττώματα και τις δυσκολίες και τις ελλείψεις και τις ενοχές. Τα θεωρούμε απαραίτητα για τη ζωή μας και την εξέλιξή μας και τα δεχόμαστε μέσα μας συμφωνώντας: Ναι, είναι δικό μου αυτό μέσα στο οποίο μεγάλωσα. Είναι ένα κομμάτι μου και του επτρέπω να είναι ένα κομμάτι μου.
Γίνεται αντιληπτό το τι συμβαίνει τώρα μ' αυτό μέσα στην ψυχή μας; Πόσο κερδίζουμε σε ευρύτητα και σθένος;
Β.Η.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Παίρνοντας πέρα απ το καλό και το κακό


Υπάρχει κάτι ακόμα που εμποδίζει το παίρνω στην προετοιμασία για τη σχέση του ζευγαριού. Είναι η διάκριση του καλού και του κακού. Ή του καλού και του άσχημου. Υπάρχει η αντίληψη οτι τα προβλήματά μας οφείλονται στους γονείς μας, κάτι που προωθείται απο συγκεκριμένες πλευρές στην κοινή γνώμη και που έχει φυσικά επικρατήσει και σε ορισμένες γνωστές σχολές ψυχοθεραπείας. Υποτίθεται πως εάν οι γονείς μας ήταν καλύτεροι, τότε θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για εμας. Αυτή είναι μια παράξενη άποψη, γιατί ανάπτυξη σημαίνει να επιβιώνουμε μέσα απο αντιξοότητες. Η διαδεδομένη άποψη ορισμένων είναι: αναπτυσσόμαστε παίρνοντας, παίρνοντας, παίρνοντας, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι. Όμως αναπτυσσόμαστε ακριβώς μέσα από τις αντιξοότητες και αναπτυσσόμαστε με τα λάθη τοων γονιών μας και επίσης με αυτά που χρειάστηκε ν' αντέξουμε με μεγάλη δυσκολία στην παιδική μας ηλκία. Σίγουρα είναι κρίμα, αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία ν' αναπτυχθούμε και να κερδίσουμε δύναμη στην πραγματική ζωή.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα για ένα παιδί με τέτοιους υποτιθέμενους τέλειους γονείς. Θα μπορεί να ζήσει; Θα γνώριζε κάτι απο την πραγματική ζωή; Θα ήταν αυτό το παιδί ώριμο για μια σχέση ζευγαριού;
Β.Η.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Παίρνοντας με αγάπη


Έχουμε μια πολύ βαθιά εσωτερική ανάγκη για εξομάλυνση του πάρε- δώσε. Ορισμένα παιδιά αποκλείουν τον εαυτό τους απο το να πάρουν, απο φόβο οτι δεν θα μπορέσουν να το ισοσκελίσουν και έτσι αρνούνται να πάρουν. Μερικές φορές δικαιολογούν το “δεν παίρνω” με μομφές εναντίον των γονιών τους και με κατηγορίες. Έτσι παίρνουν πάρα πολύ λίγα και επειδή παίρνουν πάρα πολύ λίγα, έχουν πάρα πολύ λίγα. Αυτό όμως κατα κανόνα δεν φτάνει για μια σχέση ζευγαριού. Η σχέση του ζευγαριού λοιπόν αρχίζει με αυτό που παίρνουμε απ τους γονείς.
Επικρατεί συχνά μια μεγάλη παρεξήγηση στην αντίληψη σχετικά με την εξομάλυνση. Ποτέ δε μπορούμε να ισοσκελίσουμε απέναντι στους γονείς μας. Αλλά μπορούμε να ισοσκελίσουμε με άλλον τρόπο. Ισοσκελίζοντας δίνοντας παραπέρα, για παράδειγμα σε έναν σύντροφο και κυρίως στα δικά μας παιδιά. Όταν το γνωρίζουμε αυτό δεν χρειάζεται ν' ανησυχούμε για την εξομάλυνση ως προς τους γονείς. Παίρνουμε και παίρνουμε και παίρνουμε και γνωρίζουμε οτι κάποτε θα ξεχειλίσουμε και στη συνέχεια οι σύντροφοί μας και τα παιδιά μας θα πλουτίσουν από αυτό.
Επομένως αυτό αποτελεί προϋπόθεση για τη σχέση του ζευγαριού. Η αγάπη μέσα στην οποία αναπτύσσονται αμοιβαία τα ζευγάρια, ξεκινάει απο την παιδική μας κιόλας ηλικία.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Μαθαίνοντας την αγάπη απο τους γονείς


Αλλά πριν απο τη σχέση του ζευγαριού προηγείται κάτι, η παιδική ηλικία. Η σχέση του ζευγαριού απο πολύ νωρίς. Την αγάπη που χρειαζόμαστε για τη σχέση του ζευγαριού τη μαθαίνουμε απο μικροί. Την μαθαίνουμε κυρίως απο τη μητέρα. Μόνον εκεί όπου έχει επιτύχει η σχέση με τη μητέρα, όταν αποδεχόμαστε ολόψυχα απο τη μητέρα αυτό που προέρχεται απο αυτήν, προετοιμαζόμαστε για τη σχέση του ζευγαριού. Το ίδιο ισχύει και για τη σχέση μας με τον πατέρα. Όποιος δεν μπόρεσε να ν' αποδεχτεί τους γονείς του, δεν μπορεί ν' αποδεχτεί και κανέναν σύντροφο. Πολλά προβλήματα στη σχέση του ζευγαριού προκύπτουν απο το οτι ο ένας ή και οι δυο σύντροφοι δεν βρίσκονται σε αρμονία με τους γονείς τους, δηλαδή σε μια βαθιά σύνδεση σεβασμού και αποδοχής με ευγνωμοσύνη.
Όλα τα παιδικά χρόνια ήταν κατα βάση ένα “Παίρνω” με αγάπη. Είναι παίρνω, παίρνω, παίρνω και παίρνω. Μερικοί άνθρωποι αρνούνται να πάρουν, για διάφορους λόγους. Για παράδειγμα, μερικοί απο εμάς πιστεύουν οτι αυτό που μας δίνουν οι γονείς είναι τόσο πολύ, τόσο υπεραρκετό, που δεν μπορούμε να το ισοσκελίσουμε, οτι η ευγνωμοσύνη μας δεν θα αρκέσει ποτέ για να τα εξισορροπήσει όλα αυτά.
Β.Η.

Τι κάνει τα ζευγάρια να αναπτύσσονται αμοιβαία


Τι είναι αυτό που κάνει τα ζευγάρια να αναπτύσσονται αμοιβαία; Ορισμένοι θα σκεφτούν ίσως: όταν η σχέση του ζευγαριού έχει δρομολογηθεί, κάθονται και αναπαύονται. Αλλά η σχέση του ζευγαριού είναι μέρος μιας πράξης της ζωής, ένα αποφασιστικό μέρος της πράξης της ζωής. Γιατί η πραγματική ζωή αρχίζει με τη σχέση του ζευγαριού. Αυτή είναι ένα αποκορύφωμα. Μετά απο αυτό όλα στη ζωή γίνονται διαφορετικά, μεγαλύτερα, πλουσιότερα και πιο εκπληρωμένα.
Β.Η.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Πώς ευδοκιμούν απο κοινού η αγάπη και η ζωή


Η οικογενειακή συστημική αναπαράσταση δεν φέρνει όμως στο φως μόνον αυτό που ήταν μέχρι τώρα κρυμμένο. Δείχνει επίσης και το δρόμο προς τη λύση. Το αποφασιστικό στην οικογενειακή αναπαράσταση είναι να δείξει το δρόμο για την αποσύνδεση απο μιαν εμπλοκή και να καθοδηγήσει τους εμπλεκόμενους σ΄αυτό το δρόμο.
Όμως όπως δεν μπορεί να διαρκέσει η αγάπη με την πρώτη ματιά, εαν δεν ακολουθήσει η αγάπη με την δεύτερη ματιά, έτσι και στην συστημική αναπαράσταση η λύση απο την εμπλοκή μπορεί να επιτευχθεί, μόνον όταν οι ενδιαφερόμενοι συνδέονται με κάτι μεγαλύτερο. Δηλαδή όταν αφήσουν συνειδητά πίσω τους κάτι παλαιότερο και ανοιχτούν σε κάτι νέο, ακόμα και εάν αυτό στην αρχή τους φοβίζει. Η γνώση και η κατανόηση ελάχιστα βοηθούν απο μόνες τους. Χρειάζεται επίσης και μια ιδιαίτερη δύναμη.
Η πηγή αυτής της δύναμης είναι απο τη μια μεριά η σύνδεση με τους γονείς και τους προγόνους και απο την άλλη η προσαρμογή του εαυτού σε κάτι μεγαλύτερο. Όταν προσαρμοζόμαστε σε αυτό το κάτι μεγαλύτερο, εναρμονιζόμαστε με αυτό, το οποίο εν τέλει μας οδηγεί. Μερικές φορές μας οδηγεί και μας βγάζει πέρα απο τα όρια μιας εμπλοκής και μας απελευθερώνει για μιαν ευτυχισμένη και εκπληρωμένη αγάπη. Όμως οχι πάντοτε. Εάν διαπιστώσουμε οτι σε εμάς ή στον άλλον, δεν μπορεί να ξεπεραστεί κάποιο όριο, δηλαδή εμείς ή ο σύντροφός μας δεν μπορούμε να απαλλαγούμε απο μιαν εμπλοκή, χρειάζεται να το αναγνωρίσουμε, χωρίς να θελήσουμε να κινήσουμε ή να αλλάξουμε κάτι. Αυτό βιώνεται σε μια σχέση ζευγαριού σαν θάνατος. Και σ' αυτόν τον θάνατο μπορούμε να σταθούμε με αγάπη, λέγοντας ο ένας στον άλλο: “αγαπώ τον εαυτό μου και αγαπώ εσένα και αγαπώ αυτό που κατευθύνει εμένα και εσένα”.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Το ολόκληρο


Όταν ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται για πρώτη φορά, προσελκύονται ο ένας απο τον άλλον, συχνά ακαταμάχητα. Βλέπουν τους εαυτούς τους σαν κάτι μεμονωμένο, το εγώ και το εσύ. Αλλά πίσω απ τον άντρα και τη γυναίκα στέκουν επίσης η μητέρα και ο πατέρας του και οι παππούδες και τα αδέρφια του και όλα όσα έχουν συμβεί σ' αυτή την οικογένεια -ένα ολόκληρο σύστημα. Έχω την εικόνα: ολόκληρο το σύστημα, που βρίσκεται πίσω απο τον άντρα περιμένει τη γυναίκα -οχι μόνον εκείνος. Το ίδιο ισχύει και για τη γυναίκα. Όταν ο άντρας βλέπει τη γυναίκα, θα πρέπει να γνωρίζει οτι πίσω της στέκονται ο πατέρα και η μητέρα της και οι παππούδες και τα αδέρφια της, ένα ολόκληρο σύστημα. Αυτό το σύστημα περιμένει τον άντρα. Και τα δυο συστήματα περιμένουν ίσως να τακτοποιήσουν κάτι, το οποίο έχει μείνει άλυτο στο παρελθόν τους. Έτσι το σύστημα του άντρα δεν κοιτάζει μόνο τη γυναίκα. Κοιτάζει και το σύστημά της. Και τα δυο συστήματα εισέρχονται σε μια κοινότητα μοίρας και ίσως σε αυτήν να θέλουν να λύσουν κάτι ιδιαίτερο, να το επιλύσουν οριστικά.
Επομένως δεν υπάρχει σχέση των δυο, όπως φανταζόμαστε συχνά. Η σχέση των δυο είναι μια αυταπάτη. Όλοι είμαστε δεσμευμένοι σε ένα πεδίο, σε μεγαλύτερη οικογένεια. Εαν κάποιος απο την οικογένεια του άντρα ή απο την οικογένεια της γυναίκας έχει στο παρελθόν αποκλειστεί, για παράδειγμα παλαιότεροι σύντροφοι ή ακόμα και ένα παιδί απο αποβολή ή ένα παιδί που έχει δοθεί για υιοθεσία ή ένα παιδί με αναπηρία ή κάποιος απο την οικογένεια για τον οποίο οι υπόλοιποι αισθάνονται ντροπή, τότε το απλκλεισμένο μέλος της οικογένειας είναι παρόν στο νέο δεσμό και στη νέα οικογένεια. Επομένως και οι δυο και ο άντρας και η γυναίκα θα πρέπει να περιλάβουν το αποκλεισμένο μέλος της οικογένειας στη νέα οικογένεια. Μόνο τότε είναι κι οι δυο ελεύθεροι για τη νέα σχέση τους.
Β.Η.

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Οι οικογένειες συντονίζονται


Η αγάπη δεν είναι κάτι προσωπικό. Δεν είναι ο άντρας που λέει στη γυναίκα του: “σε αγαπώ”, σαν ένα εγώ. Είναι πολύ μικρός για να το κάνει. Αυτό ισχύει φυσικά και για τη γυναίκα. Πίσω τους στέκονται οι γονείς και οι πρόγονοι και οι διαφορετικές μοίρες τους. Όλοι αυτοί επιδρούν μέσα απο αυτή την πρόταση μ' ένα ισχυρό τρόπο. Όταν μετα ο άντρας ή η γυναίκα λέει “σε αγαπώ”, κάτι έρχεται απο μακριά, συντονίζεται και επιδρά. Μια τεράστια συμφωνία πάλλεται δυνατά. Τότε δεν είμαστε μόνον εμείς οι ίδιοι που μας συνεπαίρνει η σχέση με τον άλλον, παρα συντονίζονται μαζί και οι οικογένειες. Είναι μια πολύ όμορφη εικόνα.

B.H.

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Πώς πετυχαίνει η σχέση του ζευγαριού;


Όταν και οι δυο, ο άντρας και η γυναίκα, παραδέχονται οτι τους λείπει ο άλλος, οτι χρειάζοναται τον άλλον για την ολοκλήρωσή τους. Όταν χαρίζουν αυτό που λείπει στον άλλον αμοιβαία, νοιώθουν ολοκληρωμένοι και πλήρεις.*
Η αγάπη του άντρα και της γυναίκας βρίσκει την εκπλήρωσή της στη σεξουαλική πράξη. Η σεξουαλική πράξη είναι αυτό στο οποίο αποβλέπει η σχέση του ζευγαριού. Είναι η βαθύτερη πράξη της ζωής και υπερέχει κατα πολύ κάθε άλλης, ακόμα και της πνευματικότερης πράξης. Μέσα απο αυτήν είμαστε σε αρμονία με το ουσιώδες του κόσμου.
Γιατί, τι μας υποχρεώνει περισσότερο για το ουσιώδες της ζωής και με τι αναπτυσσόμαστε περισσότερο, παρα με αυτή την πράξη και τις επιπτώσεις της?
Και κάτι ακόμα είναι συδεδεμένο με αυτή την πράξη. Μέσω της σεξουαλικής πράξης δημιουργείται ο δεσμός. Μετά απο αυτήν, το ζευγάρι δεν μπορεί πλέον να απαλλαγεί ο ένας απο τον άλλον. Επομένως δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε σαν κάττι τυχαίο. Έχει πολύ εκτεταμένες επιπτώσεις.
Τι σημαίνει αυτός ο δεσμός και πόσο βαθιά πηγαίνει, μπορούμε να το δούμε στον πόνο και στο αίσθημα ενοχής και αποτυχίας, που βιώνει το ζευγάρι όταν χωρίζει. Δεν μπορούν να χωρίσουν, χωρίς να αισθανθούν και να αναγνωρίσουν αυτόν τον δεσμό.
(..)Στη συνέχεια ακολουθεί το δεύτερο. Είναι η αγάπη της καρδιάς**. Η σεξουαλική αγάπη πετυχαίνει καλύτερα όταν προέρχευαι απο την αγάπη της καρδιάς, όταν η σεξουαλική αγάπη είναι επίσης μια εκπλήρωση της αγάπης της καρδιάς. Η αγάπη της καρδιάς είναι μια ξεχωριστή πραγμάτωση. Η σεξουαλικότητα υπάρχει και χωρίς αυτή την αγάπη και αυτή η αγάπη υπάρχει συχνά και χωρίς την σεξουαλικότητα. Και οι δυο τους είναι μια ξεχωριστή πραγμάτωση: η σεξουαλική αγάπη και η αγάπη της καρδιάς.
Τώρα έρχεται το τρίτο, η κοινή ζωή. Η κοινή ζωή μπορεί να υπάρχει και χωρίς της σεξουαλικότητα. Μερικές φορές μπορεί να υπάρχει και χωρίς την αγάπη. Βλέπουμε συχνά κάποια ζευγάρια, τα οποία συμβιώνουν χωρίς αν αγαπούν ο ένας τον άλλον πραγματικά, απο την καρδιά τους. Αλλά η συμβίωση είναι ένα ανώτερο αγαθό. Κάτι που πρέπει να μάθουμε και να το ασκήσουμε συγκεκριμένα.
Εαν αυτά τα τρία συγκλίνουν, η σεξουαλική αγάπη, η αγάπη της καρδιάς καθώς και η συμβίωση, μαζί με όλα περιέχουν: με την ανταλλαγή, την αμοιβαία βοήθεια, την υποστήριξη, τότε η σχέση του ζευγαριού πετυχαίνει.
Τότε αναπτυσσόμαστε μέσα στην σχέση του ζευγαριού. (BH)


* Ο Χέλινγκερ συνοψίζει την άποψή του σ'ένα τρίπτυχο.
**ο Χέλινγκερ αναφέρεται προηγουμένως σ' αυτό που ο ίδιος ονομάζει“αγάπη με την πρώτη ματιά”, σε ό,τι συμβαίνει ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα όταν πρωτο-συναντιώνται (“στο πρώτο τέταρτο, αλλιώς ξεχάστε το” λέει χαριτολογώντας), στο αναγκαίο για να ξεκινήσει η σχέση, αλλά οχι αρκετό για να τους συνδέσει μόνιμα, τότε που δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για τα σκοτάδια της καταγωγής τους. Την αγάπη με “τη δεύτερη ματιά” ονομάζει αγάπη της καρδιάς. Αυτήν που περιλαμβάνει το εκτενέστερο: “σ' αγαπώ κι αγαπώ αυτό που οδηγεί και εμένα και εσένα”. (Φρ)

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

“σ' αγαπώ”


Ποιός μπορεί να πει κάτι όπως: “σ' αγαπώ”? Τι συμβαίνει στην ψυχή του όταν λέει αυτή τη φράση?Τι συμβαίνει στην ψυχή του άλλου, όταν απευθύνει αυτή την φράση?
Όταν κάποιος λέει την φράση αληθινά, η ψυχή του πάλλεται. Μέσα της συμπυκνώνεται κάτι, που στην συνέχεια φουσκώνει σαν κύμα και τον παρασέρνει. Ίσως να αμύνεται εναντίον της απο φόβο για το πού θα τον μεταφέρει και σε ποιαν όχθη θα τον αποθέσει.
Μπορεί επίσης να αναρριγήσουν και η άλλη και ο άλλος, στους οποίους απευθύνεται αυτή η φράση. Διαισθάνονται οτι κάτι θ' αλλάξει μέσα τους, οτι μπορεί ίσως να τους δεσμεύει έντονα και να καθορίσει τη ζωή τους για πάντα.
Και υπάρχει βέβαια και ο φόβος για το εαν θα αντέξουμε αυτήν την φράση μέχρι το τέλος κι αν θα συμφωνήσουμε για την σπουδαιότητά της και εάν θα μπορέσουμε να ανοίξουμε τον εαυτό μας σ' αυτή, άσχετα απο το εαν τη λέμε εμείς οι ίδιοι ή είμαστε οι αποδέκτες της.
Όμως δεν υπάρχει ωραιότερη φράση, καμιά άλλη που να μας αγγίζει τόσο βαθιά και να μας συνδέει τόσο στενά με έναν άλλον άνθρωπο.
Είναι μια ταπεινή φράση. Μας καθιστά ταυτόχρονα μικρούς και μεγάλους. Μας καθιστά βαθύτατα ανθρώπινους.
B.H.

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Η πλήρης υγεία


Μια απο τις πιο έντονες συνειδητοποιήσεις μέσω της συστημικής αναπαράστασης έχει να κάνει με την υγεία μας, την πλήρη υγεία μας.
Πολλές ασθένειες εκπροσωπούν πρόσωπα, απο τα οποία εμείς ή η οικογένειά μας θέλουμε να απαλλαγούμε, τα οποία έχουμε ξεχάσει η αποκλείσει.
Και πάλι αφιερώνουμε πέντε λεπτά και κλείνουμε τα μάτια. Πηγαίνουμε στο σώμα μας και αισθανόμαστε πού πονάμε, πού υπάρχει κάποια ασθένεια.
Ποιά είναι κατα κανόνα η απάντησή μας σ' αυτό?
Θέλουμε να απαλλαγούμε απο αυτό που μας πονάει και μας αρρωσταίνει όπως θέλουμε να απαλλαγούμε εμείς και η οικογένειά μας και απο κάποιο πρόσωπο.
Τώρα ας πάμε αντίστροφα.
Αποδεχόμαστε με αγάπη στην ψυχή μας και στην καρδιά μας αυτό που μας πονάει και μας αρρωσταίνει.
Του λέμε “μπορείς να μείνεις μαζί μου. Μπορείς να ησυχάσεις μέσα μου.”
Παράλληλα παρακολουθούμε την επίδραση που έχει αυτό στο σώμα μας και τι απελευθερώνει μέσα του. Συχνά κάποιος πόνος μετριάζεται και αισθανόμαστε πιο ανάλαφροι.
Σε πόμενο βήμα προσπαθούμε να διαισθανθούμε ποιο πρόσωπο κοιτάζει η ασθένεια ή ο πόνος.
Κάποιο αποκλεισμένο ή ξεχασμένο πρόσωπο? Κάποιο πρόσωπο που εμείς ή η οικογένειά μας έχουμε πιθανά αδικήσει?
Μετά απο λίγο το αναγνωρίζουμε ή έχουμε κάποια σχετική αίσθηση. Μαζί με τον πόνο μας και την ασθένειά μας κοιτάζουμε και αυτό το πρόσωπο. Του λέμε: “Τώρα σε βλέπω. Τώρα σου δίνω μια θέση στην καρδιά μου”.
Πώς αισθανόμαστε στη συνέχεια? Πώς εξελίσσεται η ασθένειά μας? Τι γίνεται ο πόνος μας?
Και εδώ πλήρες σημαίνει: ολόκληρος, “μηδενός εξαιρουμένου”.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Πλήρες σημαίνει “ολόκληρο”


Η ευτυχία μου είναι πλήρης, όταν όλοι όσοι ανήκουν στην οικογένεια έχουν μια θέση στην καρδιά μου. Εαν κάποιος αποκλειστεί ή ξεχαστεί, αρχίζει μέσα σε μας και στην οικογένειά μας η αναζήτησή του. Αισθανόμαστε οτι κάτι μας λείπει, αλλά συχνά δεν γνωριζουμε πού πρέπει να ψάξουμε. Μια τέτοια αναζήτηση οδηγεί μερικές φορές σε εξαρτήσεις ή άλλοτε ακόμα και στην αναζήτηση του Θεού. Αισθανόμαστε μέσα μας ένα κενό και θέλουμε να το γεμίσουμε.

Μπορούμε να ανακαλύψουμε μέσα μας εάν μας λείπει κάποιος.
Ας αφιερώσουμε πέντε λεπτά κι ας κλείσουμε τα μάτια.
Πηγαίνουμε εσωτερικά σε όλους όσους ανήκουν στην οικογένειά μας.
Τους κοιτάζουμε στα μάτια και εκείνους που έχουν πεθάνει εδώ και καιρό.
Τους λέμε: “σε βλέπω. Σε περοσέχω. Σου δίνω μια θέση στην ψυχή μου.”
Αμέσως αισθανόμαστε πόσο πιο πλήρεις νοιώθουμε.

Το ίδιο μπορεί να νοιώθουμε κι όταν λείπει κάποιος που αποκλείστηκε απο την οικογένεια.
Για παράδειγμα κάποιος που έχει ξεχαστεί ή που η οικογένεια έχει θεωρήσει βάρος και ήθελε να απαλλαγεί απο αυτόν.
Τον κοιτάζουμε, με την ίδια διαδικασία, κι αυτόν στα μάτια.
Του λέμε: “Σ' αγαπώ. Σου δίνω στην καρδιά μου τη θέση που σου ανήκει.”
Πάλι αισθανόμαστε την επίδραση που έχει αυτό επάνω μας και πόσο πιο πλήρεις γινόμαστε.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους



αυτό είναι το ερώτημα. Ποιός είναι πιο ευτυχισμένος? Πότε ήμασταν πιο ευτυχισμένοι?
Πιο ευτυχισμένο είναι ένα παιδί στην αγκαλιά της μητέρας του. Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απο αυτή τη βαθιά σύνδεση?
Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και για μας, ακόμα και σήμερα.
Πιο ευτυχισμένοι είμαστε όταν βρισκόμαστε σε σύνδεση με τη μητέρα μας -και ύστερα με τον πατέρα μας.
Στη διάρκεια της ζωής μας μπορεί ίσως να έχει παρεμβληθεί κάτι που μας αποξένωσε απο την μητέρα μας. Και γνόμαστε κενοί.
Χωρίς μητέρα είμαστε κενοί.
Τότε κάτι λείπει.

(Bert Hellinger, "η ευτυχία που διαρκεί", εκδ. Κλωθώ)

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Η Αγριομέλισσα

Όποιος σκέφτεται ή
λέει:
"δεν μπορώ" περιορίζει
χωρίς λόγο τον ίδιο του τον εαυτό.
Σκέψου την αγριομέλισσα.
Η αγριομέλισσα έχει
επιφάνεια φτερών 0,7 τετραγωνικά εκατοστά
και βάρος 1,2 γραμμάρια.
Σύμφωνα με τους γνωστούς
κανόνες της αεροπλοΐας, είναι αδύνατο
να πετάξει κανείς μ' αυτές τις συνθήκες.
Η αγριομέλισσα δεν το
γνωρίζει αυτό.
Απλά πετάει.

(αγνώστου)

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

ο Γίωργος σήμερα επι τόπου για ιδιαίτερα...

ταχύρυθμη το λένε...
_τι έχει εκεί πάνω Φροσούλα?
- αααααααααα εικονίτσες
-και πιο δεξιά?
-αααααααααα βιντεάκια!!!
-πού τα ψάχνουμε?

μαθαίνω μαθαίνω να δούμε πού θα φτάσω πια...



τα καταφέραμε?

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010