Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Η πλήρης υγεία


Μια απο τις πιο έντονες συνειδητοποιήσεις μέσω της συστημικής αναπαράστασης έχει να κάνει με την υγεία μας, την πλήρη υγεία μας.
Πολλές ασθένειες εκπροσωπούν πρόσωπα, απο τα οποία εμείς ή η οικογένειά μας θέλουμε να απαλλαγούμε, τα οποία έχουμε ξεχάσει η αποκλείσει.
Και πάλι αφιερώνουμε πέντε λεπτά και κλείνουμε τα μάτια. Πηγαίνουμε στο σώμα μας και αισθανόμαστε πού πονάμε, πού υπάρχει κάποια ασθένεια.
Ποιά είναι κατα κανόνα η απάντησή μας σ' αυτό?
Θέλουμε να απαλλαγούμε απο αυτό που μας πονάει και μας αρρωσταίνει όπως θέλουμε να απαλλαγούμε εμείς και η οικογένειά μας και απο κάποιο πρόσωπο.
Τώρα ας πάμε αντίστροφα.
Αποδεχόμαστε με αγάπη στην ψυχή μας και στην καρδιά μας αυτό που μας πονάει και μας αρρωσταίνει.
Του λέμε “μπορείς να μείνεις μαζί μου. Μπορείς να ησυχάσεις μέσα μου.”
Παράλληλα παρακολουθούμε την επίδραση που έχει αυτό στο σώμα μας και τι απελευθερώνει μέσα του. Συχνά κάποιος πόνος μετριάζεται και αισθανόμαστε πιο ανάλαφροι.
Σε πόμενο βήμα προσπαθούμε να διαισθανθούμε ποιο πρόσωπο κοιτάζει η ασθένεια ή ο πόνος.
Κάποιο αποκλεισμένο ή ξεχασμένο πρόσωπο? Κάποιο πρόσωπο που εμείς ή η οικογένειά μας έχουμε πιθανά αδικήσει?
Μετά απο λίγο το αναγνωρίζουμε ή έχουμε κάποια σχετική αίσθηση. Μαζί με τον πόνο μας και την ασθένειά μας κοιτάζουμε και αυτό το πρόσωπο. Του λέμε: “Τώρα σε βλέπω. Τώρα σου δίνω μια θέση στην καρδιά μου”.
Πώς αισθανόμαστε στη συνέχεια? Πώς εξελίσσεται η ασθένειά μας? Τι γίνεται ο πόνος μας?
Και εδώ πλήρες σημαίνει: ολόκληρος, “μηδενός εξαιρουμένου”.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Πλήρες σημαίνει “ολόκληρο”


Η ευτυχία μου είναι πλήρης, όταν όλοι όσοι ανήκουν στην οικογένεια έχουν μια θέση στην καρδιά μου. Εαν κάποιος αποκλειστεί ή ξεχαστεί, αρχίζει μέσα σε μας και στην οικογένειά μας η αναζήτησή του. Αισθανόμαστε οτι κάτι μας λείπει, αλλά συχνά δεν γνωριζουμε πού πρέπει να ψάξουμε. Μια τέτοια αναζήτηση οδηγεί μερικές φορές σε εξαρτήσεις ή άλλοτε ακόμα και στην αναζήτηση του Θεού. Αισθανόμαστε μέσα μας ένα κενό και θέλουμε να το γεμίσουμε.

Μπορούμε να ανακαλύψουμε μέσα μας εάν μας λείπει κάποιος.
Ας αφιερώσουμε πέντε λεπτά κι ας κλείσουμε τα μάτια.
Πηγαίνουμε εσωτερικά σε όλους όσους ανήκουν στην οικογένειά μας.
Τους κοιτάζουμε στα μάτια και εκείνους που έχουν πεθάνει εδώ και καιρό.
Τους λέμε: “σε βλέπω. Σε περοσέχω. Σου δίνω μια θέση στην ψυχή μου.”
Αμέσως αισθανόμαστε πόσο πιο πλήρεις νοιώθουμε.

Το ίδιο μπορεί να νοιώθουμε κι όταν λείπει κάποιος που αποκλείστηκε απο την οικογένεια.
Για παράδειγμα κάποιος που έχει ξεχαστεί ή που η οικογένεια έχει θεωρήσει βάρος και ήθελε να απαλλαγεί απο αυτόν.
Τον κοιτάζουμε, με την ίδια διαδικασία, κι αυτόν στα μάτια.
Του λέμε: “Σ' αγαπώ. Σου δίνω στην καρδιά μου τη θέση που σου ανήκει.”
Πάλι αισθανόμαστε την επίδραση που έχει αυτό επάνω μας και πόσο πιο πλήρεις γινόμαστε.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους



αυτό είναι το ερώτημα. Ποιός είναι πιο ευτυχισμένος? Πότε ήμασταν πιο ευτυχισμένοι?
Πιο ευτυχισμένο είναι ένα παιδί στην αγκαλιά της μητέρας του. Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απο αυτή τη βαθιά σύνδεση?
Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και για μας, ακόμα και σήμερα.
Πιο ευτυχισμένοι είμαστε όταν βρισκόμαστε σε σύνδεση με τη μητέρα μας -και ύστερα με τον πατέρα μας.
Στη διάρκεια της ζωής μας μπορεί ίσως να έχει παρεμβληθεί κάτι που μας αποξένωσε απο την μητέρα μας. Και γνόμαστε κενοί.
Χωρίς μητέρα είμαστε κενοί.
Τότε κάτι λείπει.

(Bert Hellinger, "η ευτυχία που διαρκεί", εκδ. Κλωθώ)

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Η Αγριομέλισσα

Όποιος σκέφτεται ή
λέει:
"δεν μπορώ" περιορίζει
χωρίς λόγο τον ίδιο του τον εαυτό.
Σκέψου την αγριομέλισσα.
Η αγριομέλισσα έχει
επιφάνεια φτερών 0,7 τετραγωνικά εκατοστά
και βάρος 1,2 γραμμάρια.
Σύμφωνα με τους γνωστούς
κανόνες της αεροπλοΐας, είναι αδύνατο
να πετάξει κανείς μ' αυτές τις συνθήκες.
Η αγριομέλισσα δεν το
γνωρίζει αυτό.
Απλά πετάει.

(αγνώστου)

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

ο Γίωργος σήμερα επι τόπου για ιδιαίτερα...

ταχύρυθμη το λένε...
_τι έχει εκεί πάνω Φροσούλα?
- αααααααααα εικονίτσες
-και πιο δεξιά?
-αααααααααα βιντεάκια!!!
-πού τα ψάχνουμε?

μαθαίνω μαθαίνω να δούμε πού θα φτάσω πια...



τα καταφέραμε?

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010