καλή και κακή ηθική συνείδηση

Σε κάθε ενέργεια που βάζει σε κίνδυνο τις σχέσεις μας, νοιώθουμε βάρος και ενοχή.
Αντίθετα, νοιώθουμε ανάλαφρα κι αθώα, σε κάθε ενέργεια που τις υπηρετεί.
Αυτήν ακριβώς την εμπειρία μας της ενοχής και της αθωότητας, ονομάζουμε προσωπική
ηθική συνείδηση.
Υπο την επίρρεια της δυναμικής αυτού του πεδίου επιλέγουμε, συνειδητά ή όχι, τη στάση μας στις προκλήσεις και τις συμπτώσεις της ζωής μας.
Η πίεση δηλαδή που ασκεί η ανάγκη να ανήκουμε καθορίζει το αν θα δράσουμε με καλή ή με κακή συνείδηση κι αντιλαμβανόμαστε αυτήν ακριβώς τη συνείδηση σαν ενοχή ή σαν αθωότητα.
Η διάκριση του καλού και του κακού επομένως έχει να κάνει με τον δεσμό με την οικογένεια και με την απομάκρυνσή μας απο αυτήν και γενικότερα με κάθε ομάδα που ανήκουμε (για παράδειγμα, η δουλειά μας). Ουσιαστικά καλή ηθική συνείδηση σημαίνει: νοιώθω πως ανήκω και κακή ηθική συνείδηση σημαίνει:φοβάμαι πως χάνω το δικαίωμά μου να ανήκω.
Καθώς μάλιστα αντιλαμβανόμαστε αυτό το συναίσθημα διαφορετικά απο ομάδα σε ομάδα ή και απο πρόσωπο σε πρόσωπο, με την ηθική συνείδηση αισθανόμαστε κι αποφασπίζουμε το πού ανήκουμε και πού δεν ανήκουμε εμείς όπως και το ποιοί ανήκουν και ποιοί οχι σε μας και μπορούμε και διακρίνουμε αυτό που είναι καλό κι αυτό που είναι κακό- αλλά μόνο σε αναφορά με μια συγκεκριμένη κάθε φορά ομάδα.

(αυτό είναι ένα δικό μου συνοπτικό κείμενο για την καλή και κακή συνείδηση, φρ.)

Βοηθώντας τα δύσκολα παιδιά / η σοφή αγάπη

Η σοφή αγάπη

Ανάμεσα στα αίτια που προκαλούν δυσκολίες στα παιδιά είναι και η εντύπωση που έχουν οτι μπορούν ή τους επιτρέπεται να αναλάβουν κάτι για τους γονείς ή τους προγόνους τους. Αυτό οδηγεί τα παιδιά σε ατέλειωτα προβλήματα. Και, με έναν ορισμένο τρόπο και τους γονείς. Για να το κατανοήσουμε αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε κάτι για την διάκριση ανάμεσα στις διαφορετικές συνειδήσεις.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Τι κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα;

Το να είναι ευτυχισμένοι οι γονείς τους γι αυτά. Και μάλιστα και οι δύο γονείς. Πότε είναι και οι δύο γονείς ευτυχισμένοι για το παιδί τους; Όταν μέσα απο το παιδί σέβονται, αγαπούν και χαίρονται για τον άλλο σύντροφο, τον άντρα ή την γυναίκα.

Μιλάμε πολύ για την αγάπη. Αλλά πού φαίνεται πιο όμορφα η αγάπη; Όταν χαίρονται για τον άλλο και μάλιστα ακριβώς έτσι όπως αυτός είναι. Και όταν χαιρόμαστε για το παιδί, έτσι όπως ακριβώς είναι.

Συμβαίνει οι γονείς, από την εμπειρία της εξουσίας επάνω στο παιδί -κυρίως οι μητέρες έχουν λάβει πολύ βαθιά την αίσθηση αυτής της εξουσίας, συμβιώνοντας με το παιδί για πολύ καιρό- ξαφνικά να βιώνουν την εξουσία που έχουν ως αποστολή. Οχι πλέον ως δική τους εξουσία, αλλά ως μια εξουσία στην υπηρεσία του παιδιού για κάποιο διάστημα.


Bert Hellinger, "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

περι ευτυχίας -πρώτο μικρό διάλειμμα :-)

εδώ, ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος κειμένων του B. Hellinger, όπως εγώ τα επέλεξα δίνοντας τίτλο "περι ευτυχίας..", στο μεγαλύτερο μέρος τους απο το βιβλίο "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω.
Απο το 1ο ως το 28ο, συνοδευμένα απο αγαπημένες μουσικές και τραγουδάκια (...κι αυτά δικής μου επιλογής κι ευθύνης), διαβάζοντάς τα κανείς απ την αρχή, βγάζει νόημα για το θέμα και αρχίζει ν' αντιλαμβάνεται τη σκέψη και τη στάση του για την κρυμμένη δυναμική του οικογενειακού συστήματος.
Με την αγάπη μου λοιπόν...
καλή ανάγνωση και καλή κατανόηση

Ο κύκλος αυτός αφορούσε κυρίως στη σχέση του ζευγαριού.
Σύντομα θα συνεχιστεί ο δεύτερος κυκλος κειμένων περι ευτυχίας, με αναφορά στα παιδιά..

Ολόψυχα

Ολόψυχα σημαίνει εντός. Η ολόψυχη σύνδεση βρίσκεται μέσα, απο το μέσα προς το μέσα. Τι είναι τόσο εντός μας; Η ψυχή μας και η καρδιά μας. Η ολόψυχη σύνδεση είναι απο την ψυχή προς την ψυχή και απο την καρδιά προς την καρδιά.

Τι είδους ψυχή είναι αυτή; Τι είδους καρδιά; Είναι η δική μου ψυχή; Είναι η δική μου καρδιά; Ή είναι μια κοινή ψυχή, η οποία υπερβαίνει τόσον εμένα όσο και εσένα; Είναι μια μεγαλύτερη καρδιά που ξεπερνάει την δική μου καρδιά και την δική σου καρδιά;

Πού συνδεόμαστε επομένως ολόψυχα; Μέσα μας ή έξω απο εμάς; Ή μέσα σε κάτι το οποίο μας περιβάλλει και τους δυο;

Συνδεόμασατε μεταξύ μας ολόψυχα και ταυτόχρονα με κάτι άλλο, όμως απο απόσταση. Γιατί αυτό το Άλλο παραμένει μακριά απο εμάς. Επομένως είμαστε ολόψυχα και όμως όχι ολόψυχα συνδεδεμένοι. Αλλά και οχι εκτός του ολόψυχα. Είμαστε ολόψυχα συνδεδεμένοι με κάτι που μας υπερβαίνει. Ολόψυχα, επομένως, επειδή είμαστε ταυτόχρονα ολόψυχα συνδεδεμένοι με κάτι διαφορετικό και έτσι είμαστε σίγουροι γι αυτή την ολόψυχη σύνδεσή μας.

Τι μας συμβαίνει, επομένως, στην αγάπη του άντρα και της γυναίκας;
Είμαστε εντός μας, επειδή είμαστε επίσης και εκτός μας.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Η αφοσίωση

Στην αφοσίωση, απο την μια πλευρά απομακρύνομαι απο τον εαυτό μου. Ελευθερώνω κάτι μέσα μου. Απο την άλλη πλευρά, κατευθύνομαι σε κάτι. Του παραδίνομαι, έτσι ώστε να μην ανήκω πλέον στον εαυτό μου αλλα σε εκείνο, στο οποίο αφοσιώνομαι.

Χάνω τον εαυτό μου στην αφοσίωση; Ή τον ξαναβρίσκω πάλι μέσα στην αφοσίωση, αλλά μ' έναν καινούργιο πληρέστερο τρόπο; Είναι ταυτόχρονα άφεση και εύρεση.

Το ερώτημα είναι: Πού ξεκινά η αφοσίωση; Ξεκινάει απο εμένα; Τελειώνει σ' εμένα; Προσελκύομαι αρχικά απο κάτι έξω απο εμένα; Είναι η αφοσίωσή μου μόνον η ανταπόδοση και η απάντηση σε κάτι το οποίο προηγήθηκε; Για παράδειγμα, η αφοσίωση σε μια εργασία, σε ένα παιχνίδι, σε ένα ενδιαφέρον, σε μιαν ιδιαίτερη μουσική και, κυρίως, βέβαια, στους ανθρώπους που αγαπάμε; Η αφοσίωση για παράδειγμα του παιδιού στους γονείς, η αφοσίωση του άντρα και της γυναίκας στον αγαπημένο σύντροφο, η αφοσίωση του γονιού στο παιδί του;
Η αφοσίωση ξεκινάει όταν μας καταλαμβάνει μια κίνηση, η οποία μας ελκύει και μας εστιάζει. Ελευθερωνόμαστε στη στιγμή και της παραδινόμαστε. Απο εκεί και πέρα παραδινόμαστε σε κινήσεις που μας εξουσιάζουν.

Κατα έναν περίεργο τρόπο, ακριβώς μέσα στην αφοσίωση βρισκόμαστε στον βαθύτερο εαυτό μας. Στην αφοσίωση σταματά ο μόχθος. Σε αυτήν, βρισκόμαστε τόσο έξω απο εμάς όσο και εντός μας, έχοντας ξεχάσει τον εαυτό μας και όμως απόλυτα παρόντες. Βρισκόμαστε μέσα σε κάτι άλλο και ταυτόχρονα σε κίνηση.

Πού βιώνουμε πληρέστερα την αφοσίωση; Στην εστιασμένη προσοχή σε ένα ισχυρό Απέναντι, το οποίο μας έλκει και όμως παραμένει για εμάς αδιανόητα μυστικό. Αυτή η προσοχή είναι καθαρή αφοσίωση, χωρίς κίνηση. Είναι η διαρκής αφοσίωση, η αφοσίωση ως καθαρή παρουσία.

Β.Η.

Ο Παράδεισος

Και μια ακόμα σημαντική παρατήρηση. Η ευτυχία περιμένει έξω από τον παράδεισο. Εξέλιξη υπάρχει μόνο έξω από τον παράδεισο. Η δημιουργικότητα ξεκινάει μόνο όταν εκδιωχθούμε από τον παράδεισο. Η μεγάλη αγάπη ξεκινάει μόνον όταν έχει παρέλθει η παραδείσια αγάπη.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Αγάπη που διαρκεί

Η πετυχημένη αγάπη είναι ανθρώπινη, κοντά στο συνηθισμένο. Αναγνωρίζει οτι χρειαζόμαστε τους άλλους ανθρώπους, οτι χωρίς τους άλλους μαραζώνουμε. Όταν το αναγνωρίσουμε αυτό αμοιβαία, δίνουμε κάτι στον άλλον και παίρνουμε κάτι απο εκείνον. Χαιρόμαστε που έχουμε πάρει κάτι και και χαιρόμαστε που μπορούμε να δώσουμε κάτι. Συνεχίζοντας το πάρε-δώσε με αμοιβαίο σεβασμό, καλοπροαίρετα και με την επιθυμία να πάνε όλα καλά τόσο για τον άλλο όσο και για εμάς, έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει να αγαπάς ανθρώπινα.

Αυτή η αγάπη ξεκινάει ανάμεσα στον άντρα και στην γυναίκα. Όλες οι άλλες σχέσεις αναπτύσσονται αργότερα, μέσα απ αυτή την αγάπη. Αποτελεί την βάση όλων των ανθρώπινων σχέσεων και μας συνεπαίρνει ακαταμάχητα. Γιατί ο άντρας χρειάζεται για να είναι ολοκληρωμένος, τη γυναίκα και η γυναίκα χρειάζεται για να είναι ολοκληρωμένη, τον άντρα. Είναι μια έντονη επιθυμία, που τους οδηγεί τον έναν στον άλλο. Αυτή η επιθυμία, η οποία περιγράφεται μερικές φορές απο ορισμένους υποτιμητικά ως ένστικτο, είναι η πιο ισχυρή κίνηση της ζωής. Προάγει τη ζωή. Επομένως αυτή η επιθυμία και αυτός ο πόθος είναι συνδεδεμένα βαθύτατα με την αρχέγονη βάση της ζωής. Αναγνωρίζοντάς το, συνδεόμαστε μέσω αυτής της αγάπης με την πρωτογενή βάση της ζωής. Όποιος αφήνεται σ' αυτή την αγάπη νοιώθει να ωθείται στην καταξίωσή του. Η μεγαλύτερη ευτυχία αλλα και η βαθύτερη δυστυχία είναι το αποτέλεσμα αυτού του πόθου και αυτής της αγάπης. Μέσα απο αυτήν αναπτυσσόμαστε.

Όποιος έχει αφεθεί σε αυτήν την αγάπη, μετά απο λίγο καιρό ξεχειλίζει. Αυτή η αγάπη υπερβαίνει την σχέση του ζευγαριού, για παράδειγμα όταν αυτή η αγάπη παράγει παιδιά. Τότε η ίδια αγάπη συνεχίζεται στην αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους. Και η αγάπη που βιώνουν τα παιδιά επιστρέφει και πάλι στους γονείς. Έτσι τα παιδιά αναπτύσσονται, μέχρι να αναζητήσουν τα ίδια έναν άντρα ή μια γυναίκα και να συνεχιστεί μέσα απο αυτούς η ροή της ζωής.

Επομένως, όταν ξεκινά η αγάπη, περικλείει με το πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότερα. Περιλαμβάνει και άλλους. Αλλά μόνον όταν έχουμε βιώσει αυτή την αγάπη μέσα μας ως ανθρώπινη και της έχουμε πει Ναι. Απο αυτή την άποψη, η πραγματική αγάπη είναι συνηθισμένη. Αυτή η αγάπη έχει δύναμη και διαρκεί.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω