Η αφοσίωση

Στην αφοσίωση, απο την μια πλευρά απομακρύνομαι απο τον εαυτό μου. Ελευθερώνω κάτι μέσα μου. Απο την άλλη πλευρά, κατευθύνομαι σε κάτι. Του παραδίνομαι, έτσι ώστε να μην ανήκω πλέον στον εαυτό μου αλλα σε εκείνο, στο οποίο αφοσιώνομαι.

Χάνω τον εαυτό μου στην αφοσίωση; Ή τον ξαναβρίσκω πάλι μέσα στην αφοσίωση, αλλά μ' έναν καινούργιο πληρέστερο τρόπο; Είναι ταυτόχρονα άφεση και εύρεση.

Το ερώτημα είναι: Πού ξεκινά η αφοσίωση; Ξεκινάει απο εμένα; Τελειώνει σ' εμένα; Προσελκύομαι αρχικά απο κάτι έξω απο εμένα; Είναι η αφοσίωσή μου μόνον η ανταπόδοση και η απάντηση σε κάτι το οποίο προηγήθηκε; Για παράδειγμα, η αφοσίωση σε μια εργασία, σε ένα παιχνίδι, σε ένα ενδιαφέρον, σε μιαν ιδιαίτερη μουσική και, κυρίως, βέβαια, στους ανθρώπους που αγαπάμε; Η αφοσίωση για παράδειγμα του παιδιού στους γονείς, η αφοσίωση του άντρα και της γυναίκας στον αγαπημένο σύντροφο, η αφοσίωση του γονιού στο παιδί του;
Η αφοσίωση ξεκινάει όταν μας καταλαμβάνει μια κίνηση, η οποία μας ελκύει και μας εστιάζει. Ελευθερωνόμαστε στη στιγμή και της παραδινόμαστε. Απο εκεί και πέρα παραδινόμαστε σε κινήσεις που μας εξουσιάζουν.

Κατα έναν περίεργο τρόπο, ακριβώς μέσα στην αφοσίωση βρισκόμαστε στον βαθύτερο εαυτό μας. Στην αφοσίωση σταματά ο μόχθος. Σε αυτήν, βρισκόμαστε τόσο έξω απο εμάς όσο και εντός μας, έχοντας ξεχάσει τον εαυτό μας και όμως απόλυτα παρόντες. Βρισκόμαστε μέσα σε κάτι άλλο και ταυτόχρονα σε κίνηση.

Πού βιώνουμε πληρέστερα την αφοσίωση; Στην εστιασμένη προσοχή σε ένα ισχυρό Απέναντι, το οποίο μας έλκει και όμως παραμένει για εμάς αδιανόητα μυστικό. Αυτή η προσοχή είναι καθαρή αφοσίωση, χωρίς κίνηση. Είναι η διαρκής αφοσίωση, η αφοσίωση ως καθαρή παρουσία.

Β.Η.