Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Το πνευματικό πεδίο



Μέσω της συστημικής αναπαράστασης έχει έρθει στο φως το γεγονός οτι είμαστε συνδεδεμένοι σε ένα μεγαλύτερο σύστημα, σε ένα οικογενειακό σύστημα. Σε αυτό το σύστημα δεν ανήκουν μόνον οι γονείς και τα αδέρφια μας, αλλά και οι προπάτορες, οι πρόγονοι. Σε αυτό το σύστημα ανήκουν επίσης και άλλοι, που ήταν σημαντικοί για αυτό το σύστημα με έναν συγκεκριμένο τρόπο , όπως για παράδειγμα παλαιότεροι σύντροφοι των γονιών ή των παππούδων μας. Σε αυτό το σύστημα όλοι καθοδηγούνται απο μια κοινή δύναμη. Αυτή η δύναμη ακολουθεί συγκεκριμένους νόμους.

Το οικογενειακό σύστημα είναι ένα πνευματικό πεδίο. Μέσα σε αυτό το πνευματικό πεδίο -έτσι μπορούμε να το βιώσουμε μέσα στη συστημική αναπαράσταση- όλοι είναι συντονισμένοι με όλους. Αυτό το πεδίο μερικές φορές βρίσκεται σε αταξία. Η αταξία σε ένα τέτοιο πεδίο προκύπτει όταν κάποιος, ο οποίος επίσης ανήκει σε αυτό, αποκλείεται ή απορρίπτεται ή ξεχνιέται. Αυτά τα ξεχασμένα ή αποκλεισμένα πρόσωπα βρίσκονται σε συντονισμό μαζί μας και προβάλλουν στο παρόν. Γιατί σε αυτό το πεδίο ισχύει ένας βασικός νόμος: Όλοι όσοι ανήκουν εδώ έχουν το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα να ανήκουν εδώ. Κανείς δεν μπορεί να αποκλειστεί. Απο αυτό το πεδίο κανείς δεν χάνεται, συνεχίζει να επιδρά σε αυτό το πεδίο. Όταν αποκλείεται, άσχετα απολύτως απο τους λόγους, ένα άλλο μέλος της οικογένειας προορίζεται, υπο την επίδραση αυτού του πεδίου, να εκπροσωπήσει τον αποκλεισμένο μέσω αυτού του συντονισμού. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το μέλος, για παράδειγμα ένα παιδί, να συμπεριφέρεται παράξενα. Ίσως να γίνει εξαρτημένο, ή άρρωστο, ή εγκληματίας ή επιθετικό. Πιθανά να γίνει ακόμα και φονιάς ή οτιδήποτε. Αλλά γιατί; Επειδή αυτό το πρόσωπο κοιτάζει τον αποκλεισμένο με αγάπη και με την συμπεριφορά του μας αναγκάζει να προσέξουμε με αγάπη αυτόν τον απορριφθέντα, αυτόν τον αποκλεισμένο. Η υποτιθέμενη αυτή κακή συμπεριφορά είναι αγάπη προς εκείνον ο οποίος έχει αποκλειστεί απο αυτό το πεδίο.

Τώρα, αντί να ανησυχούμε για ένα τέτοιο παιδί και να προσπαθούμε να το αλλάξουμε, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν βοηθαέι σε τίποτα όπως πολύ καλά ήδη γνωρίζετε, επειδή ενεργοποιούνται πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, κοιτάζουμε μαζί με αυτό το παιδί το πεδίο, στο οποίο ανήκουμε, αυτό το πνευματικό πεδίο. Κοιτάζουμε μέχρι να μπορέσουμε, υπο την καθοδήγηση αυτού του παιδιού, να αναγνωρίσουμε αυτό το αποκλεισμένο πρόσωπο, που περιμένει να το προσέξουμε και να το ξαναδεχτούμε μέσα στην ψυχή μας, στην καρδιά μας, στην οικογένειά μας, στην ομάδα μας, ίσως ακόμα και στον λαό μας.

Επομένως όλα τα παιδιά είναι καλά, όταν τα αφήνουμε να είναι καλά. Δηλαδή όταν, αντί να κοιτάζουμε μόνο τα παιδιά, κοιτάζουμε προς τα εκεί που αυτά κοιτάζουν, με αγάπη.

Αυτή είναι η μεγάλη εμπειρία με την συστημική αναπαράσταση: Αντί να ανησυχούμε για αυτά τα παιδιά ή για άλλα πρόσωπα και να σκεφτόμαστε, “Μα πώς μπορούν να συμπεριφέρονται έτσι;”, κοιτάζουμε μαζί τους το αποκλεισμένο πρόσωπο και το δεχόμαστε κοντά μας. Όταν αυτό το πρόσωπο ξαναμπαίνει στην ψυχή των γονιών και της οικογένειας και της ομάδας, το παιδί ανακουφίζεται και μπορεί επιτέλους να απελευθερωθεί απο την εμπλοκή με ένα άλλο πρόσωπο.

{....}
Ποιός άλλος λυτρώνεται επίσης; Οι γονείς και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Ξαφνικά γινόμαστε διαφορετικοί, πλουσιότεροι, επειδή έχουμε δώσει σε κάτι αποκλεισμένο και πάλι μια θέση μέσα μας. Όλοι μπορούν τώρα, στο παρόν, να συμπεριφερθούν διαφορετικά. Με περισσότερη αγάπη, με περισσότερη επιείκια, μακριά απο τις φτηνές διακρίσεις μας για το καλό και το κακό, μέσα απο τις οποίες πιθανόν πιστεύουμε οτι είμαστε καλύτεροι και οτι οι άλλοι είναι χειρότεροι, αν και οι άλλοι, τους οποίους θεωρούμε κακούς ή κατώτερους, αγαπούν αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Όταν κοιτάζουμε μαζί με τα παιδιά προς τα εκεί που αυτά αγαπούν, αυτές οι διακρίσεις ανάμεσα στο καλό και στο κακό παύουν να υπάρχουν.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι φυσικά οτι και οι γονείς μας είναι καλοί και οτι πίσω απο όλα όσα θα θέλαμε να χρεώσουμε ίσως στους γονείς μας, δρα η αγάπη. Αυτή η αγάπη δεν πηγαίνει όμως σε εμάς, αλλά κάπου αλλού, εκεί όπου κοίταζαν όταν ήταν παιδιά, προς κάποιον τον οποίο ήθελαν να φέρουν μέσα στην οικογένεια. Όταν αρχίζουμε να δίνουμε χώρο μέσα μας σε όλους αυτούς τους αποκλεισμένους, τότε κοιτάζουμε και εμείς μαζί με τους γονείς μας προς τα εκεί που αγαπούν. Έτσι απελευθερωνόμαστε τόσο εμείς, όσο και οι γονείς μας. Ξαφνικά βιώνουμε τον ευατό μας σε μιαν εντελώς διαφορετική κατάσταση και μαθαίνουμε τι σημαίνει η πραγματική αγάπη.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Όλα τα παιδιά είναι καλά -και οι γονείς επίσης



Όταν λέω: “όλα τα παιδιά είναι καλά -και οι γονείς επίσης” κάποιοι μπορεί να κουνήσουν το κεφάλι. Πώς είναι δυνατόν; Αυτές οι δηλώσεις το παρατραβάνε. Λένε ταυτόχρονα οτι εμείς είμαστε καλοί και οτι ως παιδιά ήμασταν καλοί. Λένε οτι και οι γονείς μας είναι καλοί, επειδή ήταν παιδιά, τα οποία σαν παιδιά ήταν καλά και ως γονείς είναι επίσης καλοί.

Θέλω να διευκρινίσω κάτι για το υπόβαθρο αυτής της πρότασης, μακριά απο τον επιφανειακό λόγο, όταν λέμε: “Μα το παιδί έχει κάνει αυτό κι αυτό και οι γονείς έχουν κάνει αυτό κι αυτό.” Το έχουν κάνει. Αλλά γιατί; Από αγάπη.

Φυσικά εδώ το συμπέρασμα είναι οτι ο καθένας είναι καλός, έτσι όπως είναι. Οτι είναι καλός ακριβώς έτσι όπως είναι. Οτι γι αυτό το λόγο δεν επιτρέπεται να ανησυχούμε για τον εαυτό μας, ούτε για τα παιδιά μας ούτε και για τους γονείς μας, για το εάν είναι καλοί ή οχι. Μόνο που μερικές φορές η ματιά μας συσκοτίζεται και δεν βλέπουμε πού είμαστε καλοί και πού είναι καλοί οι γονείς μας. Θα ήθελα να το εξηγήσω αυτό αρχικά με μιαν επισκόπηση.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ.κλωθω

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Η Τάξη



Όταν γνωρίζουμε αυτήν την ιεραρχία, μπορούμε και να την αποκαταστήσουμε. Αυτό σημαίνει για παράδειγμα: Οι γονείς παραδέχονται τις συνέπειες της δικής τους συμπεριφοράς και της δικής τους εμπλοκής και τις αναλαμβάνουν οι ίδιοι. Έτσι το παιδί απελευθερώνεται. Δεν χρειάζεται πλέον να πάρει επάνω του κάτι, το οποίο αφορά μόνο τους άλλους.

Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ, είναι πως η παραβίαση της πρωτογενούς τάξης τιμωρείται αυστηρά απο αυτή την άλλη, την κρυφή ηθική συνείδηση. Κάθε παιδί που προσπαθεί να αναλάβει κάτι για τους γονείς του ή για κάποιον άλλο, ο οποίος υπήρχε ήδη πριν από αυτό, αποτυχαίνει. Καμιά προσπάθεια να αναλάβει κάτι για τους γονείς δεν πετυχαίνει. Είναι πάντοτε καταδικασμένη σε αποτυχία και μάλιστα για όλους τους συμμετέχοντες. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουμε. Γι αυτό βοηθάμε τα παιδιά να ελευθερωθούν απο αυτή την ανάμιξη. Αντί για τα παιδιά, κοιτάζουμε πρώτα προς τους γονείς και αφήνουμε τους γονείς να λύσουν το πρόβλημα οι ίδιοι. Όταν οι γονείς το έχουν λύσει για τον εαυτό τους, τα παιδιά αισθάνονται ελεύθερα. Γίνονται και πάλι ήρεμα και αισθάνονται προστατευμένα.

Επομένως, αυτοί είναι δυο βασικοί νόμοι που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας και να τους κατανοήσουμε βαθιά, εάν θέλουμε να βοηθήσουμε τα δύσκολα παιδιά.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Η τυφλή αγάπη




Τώρα, γι αυτή την άλλη, την κρυμμένη συνείδηση ισχύει κι ένας άλλος νόμος. Κι αυτός ο νόμος προκαλεί δυσκολίες στα παιδιά. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όσοι ανήκαν παλαιότερα στην οικογένεια έχουν προτεραιότητα έναντι εκείνων που ήρθαν σε αυτήν αργότερα. Επομένως μεταξύ των παλαιότερων και των νεότερων μελών υπάρχει μια ιεραρχία. Αυτή η ιεραρχία θα πρέπει να τηρείται.

Πολλά παιδιά, όμως τολμούν να αναλάβουν κάτι στην θέση των γονιών τους, για να τους βοηθήσουν. Έτσι παραβιάζουν αυτή την ιεραρχία. Τότε λέει εσωτερικά το παιδί στην μητέρα ή στον πατέρα, υπο την επίδραση της συνείδησής του, φράσεις όπως: “θα το αναλάβω εγώ αυτό για εσένα”, “θα εξιλεωθώ εγώ στη θέση σου”, “θα αρρωστήσω για εσένα”, “θα πεθάνω για εσένα”. Όλα αυτά γίνονται απο αγάπη. Αυτή η τυφλή αγάπη οδηγεί σε συμπεριφορές όπως εξαρτήσεις ή τάσεις αυτοκτονίας ή και επιθετική συμπεριφορά. Αλλά αυτοί οι τρόποι συμπεριφοράς και η έκθεση του εαυτού σε κίνδυνο έχουν να κάνουν με την απόπειρα να αναλάβουν κάτι στη θέση των γονιών τους. Με αυτόν τον τρόπο παραβιάζεται και τραυματίζεται η τάξη.

Bert Hellinger “η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω

*Παράλληλα συμβαίνει αρκετές φορές οι ίδιοι οι γονείς (για τους δικούς τους αφανείς λόγους), να ζητούν απο τα παιδιά τους να αναλάβουν κάτι στη θέση τους, να τους “παρηγορήσουν, να τους συνδράμουν. Και τότε τα παιδιά, το αναλαμβάνουν ευχαρίστως, δηλαδή σε αρμονία με τη συνείδησή τους.
φρ.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Η εμπλοκή



Υπάρχει όμως και μια άλλη, μια κρυφή ηθική συνείδηση, μια αρχέγονη ηθική συνείδηση, μια συλλογική συνείδηση. Αυτή η συνείδηση ακολουθεί νόμους διαφορετικούς απ ό,τι η συνείδηση που αντιλαμβανόμαστε. Είναι η ηθική συνείδηση της ομάδας. Είναι αυτή η συνείδηση που επαγρυπνά, ώστε όλοι σε μια οικογένεια να υποτάσσονται σε συγκεκριμένες τάξεις που είναι σημαντικές για την επιβίωση και τη συνοχή της ομάδας.

Μια απο αυτές τις τάξεις είναι πρώτα απ' όλα το οτι όλοι όσοι ανήκουν σ' αυτήν έχουν το ίδιο δικαίωμα να ανήκουν. Όμως, υπο την επίδραση της ηθικής συνείδησης που αισθανόμαστε, μερικές φορές αποκλείουμε κάποιους απο την οικογένεια. Για παράδειγμα, εκείνους για τους οποίους πιστεύουμε οτι είναι κακοί, αλλά και εκείνους τους οποίους φοβόμαστε. Τους αποκλείουμε επειδή νομίζουμε οτι θα ήταν επικίνδυνο για μας.

Τώρα, όμως, εκείνη η άλλη, η κρυφή συνείδηση καταδικάζει το αποτέλεσμα της ηθικής συνείδησης που αισθανόμαστε, της καλής ηθικής συνείδησης. Γιατί αυτή η άλλη συνείδηση δεν δείχνει ανοχή όταν κάποιος αποκλείεται. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, αργότερα κάποιος, υπο την επίδραση αυτής της κρυφής συνείδησης, καταδικάζεται να μιμείται και να εκπροσωπεί στην ζωή του τον αποκλεισμένο, χωρίς να το συνειδητοποιεί. Αυτή την ασυνείδητη σύνδεση με ένα αποκλεισμένο πρόσωπο την ονομάζω Εμπλοκή.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε οτι πολλά παιδιά, για τα οποία πιστεύουμε οτι συμπεριφέρονται παράξενα ή έχουν τάσεις αυτοκτονίας ή αποκτούν εξαρτήσεις ή οτιδήποτε άλλο, βρίσκονται σε σύνδεση με ένα αποκλεισμένο πρόσωπο. Βρίσκονται σε εμπλοκή μαζί του. Επομένως μπορούμε να τα βοηθήσουμε, όταν στρέψουμε την προσοχή την δική τους και των άλλων μέσα στην οικογένεια προς αυτό το αποκλεισμένο πρόσωπο, ώστε να το δεχτούν ξανά μέσα στην οικογένεια και στην καρδιά τους. Μετά απο αυτό, τα παιδιά απελευθερώνονται απο την εμπλοκή.

Για να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά, θα πρέπει κάποιοι άλλοι στην οικογένεια, οι οποίοι μέχρι τώρα κοίταζαν αλλού, επιτέλους να κοιτάξουν αυτό που παράβλεψαν. Και εκείνοι, οι οποίοι υπήρξαν κακοί προς κάποιον ή τον είχαν απορρίψει, θα πρέπει να στραφούν προς αυτόν με αγάπη και να τον δεχτούν και πάλι μέσα στην οικογένεια. Αυτή είναι η αιτία πολλών δυσκολιών στα παιδιά, καθώς επίσης και της ανησυχίας που έχουν μερικές φορές οι γονείς για αυτά τα παιδιά.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ.κλωθω