Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Το πνευματικό πεδίο



Μέσω της συστημικής αναπαράστασης έχει έρθει στο φως το γεγονός οτι είμαστε συνδεδεμένοι σε ένα μεγαλύτερο σύστημα, σε ένα οικογενειακό σύστημα. Σε αυτό το σύστημα δεν ανήκουν μόνον οι γονείς και τα αδέρφια μας, αλλά και οι προπάτορες, οι πρόγονοι. Σε αυτό το σύστημα ανήκουν επίσης και άλλοι, που ήταν σημαντικοί για αυτό το σύστημα με έναν συγκεκριμένο τρόπο , όπως για παράδειγμα παλαιότεροι σύντροφοι των γονιών ή των παππούδων μας. Σε αυτό το σύστημα όλοι καθοδηγούνται απο μια κοινή δύναμη. Αυτή η δύναμη ακολουθεί συγκεκριμένους νόμους.

Το οικογενειακό σύστημα είναι ένα πνευματικό πεδίο. Μέσα σε αυτό το πνευματικό πεδίο -έτσι μπορούμε να το βιώσουμε μέσα στη συστημική αναπαράσταση- όλοι είναι συντονισμένοι με όλους. Αυτό το πεδίο μερικές φορές βρίσκεται σε αταξία. Η αταξία σε ένα τέτοιο πεδίο προκύπτει όταν κάποιος, ο οποίος επίσης ανήκει σε αυτό, αποκλείεται ή απορρίπτεται ή ξεχνιέται. Αυτά τα ξεχασμένα ή αποκλεισμένα πρόσωπα βρίσκονται σε συντονισμό μαζί μας και προβάλλουν στο παρόν. Γιατί σε αυτό το πεδίο ισχύει ένας βασικός νόμος: Όλοι όσοι ανήκουν εδώ έχουν το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα να ανήκουν εδώ. Κανείς δεν μπορεί να αποκλειστεί. Απο αυτό το πεδίο κανείς δεν χάνεται, συνεχίζει να επιδρά σε αυτό το πεδίο. Όταν αποκλείεται, άσχετα απολύτως απο τους λόγους, ένα άλλο μέλος της οικογένειας προορίζεται, υπο την επίδραση αυτού του πεδίου, να εκπροσωπήσει τον αποκλεισμένο μέσω αυτού του συντονισμού. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το μέλος, για παράδειγμα ένα παιδί, να συμπεριφέρεται παράξενα. Ίσως να γίνει εξαρτημένο, ή άρρωστο, ή εγκληματίας ή επιθετικό. Πιθανά να γίνει ακόμα και φονιάς ή οτιδήποτε. Αλλά γιατί; Επειδή αυτό το πρόσωπο κοιτάζει τον αποκλεισμένο με αγάπη και με την συμπεριφορά του μας αναγκάζει να προσέξουμε με αγάπη αυτόν τον απορριφθέντα, αυτόν τον αποκλεισμένο. Η υποτιθέμενη αυτή κακή συμπεριφορά είναι αγάπη προς εκείνον ο οποίος έχει αποκλειστεί απο αυτό το πεδίο.

Τώρα, αντί να ανησυχούμε για ένα τέτοιο παιδί και να προσπαθούμε να το αλλάξουμε, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν βοηθαέι σε τίποτα όπως πολύ καλά ήδη γνωρίζετε, επειδή ενεργοποιούνται πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, κοιτάζουμε μαζί με αυτό το παιδί το πεδίο, στο οποίο ανήκουμε, αυτό το πνευματικό πεδίο. Κοιτάζουμε μέχρι να μπορέσουμε, υπο την καθοδήγηση αυτού του παιδιού, να αναγνωρίσουμε αυτό το αποκλεισμένο πρόσωπο, που περιμένει να το προσέξουμε και να το ξαναδεχτούμε μέσα στην ψυχή μας, στην καρδιά μας, στην οικογένειά μας, στην ομάδα μας, ίσως ακόμα και στον λαό μας.

Επομένως όλα τα παιδιά είναι καλά, όταν τα αφήνουμε να είναι καλά. Δηλαδή όταν, αντί να κοιτάζουμε μόνο τα παιδιά, κοιτάζουμε προς τα εκεί που αυτά κοιτάζουν, με αγάπη.

Αυτή είναι η μεγάλη εμπειρία με την συστημική αναπαράσταση: Αντί να ανησυχούμε για αυτά τα παιδιά ή για άλλα πρόσωπα και να σκεφτόμαστε, “Μα πώς μπορούν να συμπεριφέρονται έτσι;”, κοιτάζουμε μαζί τους το αποκλεισμένο πρόσωπο και το δεχόμαστε κοντά μας. Όταν αυτό το πρόσωπο ξαναμπαίνει στην ψυχή των γονιών και της οικογένειας και της ομάδας, το παιδί ανακουφίζεται και μπορεί επιτέλους να απελευθερωθεί απο την εμπλοκή με ένα άλλο πρόσωπο.

{....}
Ποιός άλλος λυτρώνεται επίσης; Οι γονείς και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Ξαφνικά γινόμαστε διαφορετικοί, πλουσιότεροι, επειδή έχουμε δώσει σε κάτι αποκλεισμένο και πάλι μια θέση μέσα μας. Όλοι μπορούν τώρα, στο παρόν, να συμπεριφερθούν διαφορετικά. Με περισσότερη αγάπη, με περισσότερη επιείκια, μακριά απο τις φτηνές διακρίσεις μας για το καλό και το κακό, μέσα απο τις οποίες πιθανόν πιστεύουμε οτι είμαστε καλύτεροι και οτι οι άλλοι είναι χειρότεροι, αν και οι άλλοι, τους οποίους θεωρούμε κακούς ή κατώτερους, αγαπούν αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Όταν κοιτάζουμε μαζί με τα παιδιά προς τα εκεί που αυτά αγαπούν, αυτές οι διακρίσεις ανάμεσα στο καλό και στο κακό παύουν να υπάρχουν.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι φυσικά οτι και οι γονείς μας είναι καλοί και οτι πίσω απο όλα όσα θα θέλαμε να χρεώσουμε ίσως στους γονείς μας, δρα η αγάπη. Αυτή η αγάπη δεν πηγαίνει όμως σε εμάς, αλλά κάπου αλλού, εκεί όπου κοίταζαν όταν ήταν παιδιά, προς κάποιον τον οποίο ήθελαν να φέρουν μέσα στην οικογένεια. Όταν αρχίζουμε να δίνουμε χώρο μέσα μας σε όλους αυτούς τους αποκλεισμένους, τότε κοιτάζουμε και εμείς μαζί με τους γονείς μας προς τα εκεί που αγαπούν. Έτσι απελευθερωνόμαστε τόσο εμείς, όσο και οι γονείς μας. Ξαφνικά βιώνουμε τον ευατό μας σε μιαν εντελώς διαφορετική κατάσταση και μαθαίνουμε τι σημαίνει η πραγματική αγάπη.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω

3 σχόλια: