Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Η κρυφή αγάπη του παιδιού



Αυτό που έρχεται στο φως, μέσα απο την συχνά τόσο βασανιστική συμπεριφορά των παιδιών, είναι κάτι το οποίο είναι απαραίτητο στο σύστημα, που όμως οι άλλοι μέσα στο σύστημα το αρνούνται. Το παιδί αναλαμβάνει για χάρη των άλλων. Κοιτάζει με αγάπη τους αποκλεισμένους. Πίσω απο όλη αυτή τη συμπεριφορά πάλλεται μια κρυμμένη αγάπη. Στην εργασία με τα δύσκολα παιδιά, κοιτάζουμε επομένως οχι το παιδί, αλλά προς τα εκεί που κοιτάζει το παιδί. Έτσι ξεκινάει μια κίνηση, μια θεραπευτική κίνηση, η οποία απελευθερώνει το παιδί, επειδή οι άλλοι κοιτάζουν προς τα εκεί που θα πρέπει να κοιτάξουν. Επομένως το παιδί δεν χρειάζεται να κοιτάξει προς τα εκεί αντί για αυτούς και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Αυτή είναι η ουσιαστική προσέγγιση σε αυτή την εργασία, που στοχεύει στη βοήθεια των παιδιών.

Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει με πολλά απο αυτά τα παιδιά. Δέχονται αγωγές και παίρνουν φάρμακα, λες και είναι αυτά που βρίσκονται με κάποιο τρόπο, σε αταξία. Ενώ κάνουν κάτι για τους άλλους, για τους μεγαλύτερους. Γι αυτό το λόγο, η τέχνη της βοήθειας που προτείνεται εδώ για τα παιδιά είναι ριζοσπαστική και ανοίγει εντελώς νέες δυνατότητες. Αλλά μόνον όταν δεν κοιτάζουμε τα παιδιά, αλλά μαζί τους παρέα προς τα εκεί που έλκονται και προς αυτό που θέλουν να κάνουν για τους μεγάλους. Τότε τα παιδιά ξαλαφρώνουν. Αυτοί που πρέπει να αλλάξουν είναι οι γονείς και οποιοσδήποτε άλλος είναι συνδεδεμένος. Αυτοί είναι που πρέπει να στρέψουν το βλέμμα τους προς αυτό που δεν βλέπουν. Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά μια εξέλιξη, μια εξέλιξη ανάπτυξης, πρώτα απ' όλα μέσα στους γονείς. Μόνον ύστερα απ' αυτό απελευθερώνονται τα παιδιά.

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ.κλωθω