Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Και οι δύο γονείς




Κάθε παιδί έχει δύο γονείς. Χρειάζεται πάντοτε και τους δύο γονείς. Σε ένα παιδί θα πρέπει να επιτρέπεται να αγαπά και τους δύο γονείς. Ένα παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί χωρίζουν οι γονείς του. Τους έχει αγαπήσει και τους δυο το ίδιο. Αλλά μερικές φορές όταν οι γονείς χωρίζουν και το παιδί μένει με τη μητέρα, εξαρτιέται απο κάθε άποψη απο τη μητέρα του. Μερικές φορές φοβάται να δείξει οτι αγαπά και τον πατέρα του το ίδιο. Φοβάται οτι η μητέρα θα θυμώσει και οτι μαζί με τον πατέρα θα χάσει και τη μητέρα. Αλλά κρυφά συνεχίζει να αγαπά και τον πατέρα. Εάν ακούσει απο τη μητέρα οτι και η ίδια είχα αγαπήσει πολύ τον πατέρα της, τότε παίρνει και το παιδί την άδεια να δείξει στην μητέρα οτι αγαπά και αυτό τον πατέρα του. Έτσι το παιδί αισθάνεται ανακούφιση.*

Bert Hellinger “η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω

*προσθέτω τώρα αυτό που δεν δείχνεται σ' αυτό το απόσπασμα αλλά είναι σύμφωνο με την φιλοσοφία αυτή και με την παρατήρηση:

Την ίδια ανακούφιση νοιώθει το παιδί αν ακούσει απο τη μητέρα του οτι η ήδια είχε αγαπήσει κάποτε πολύ (τουλάχιστον όταν το δημιουργούσε μαζί του) τον πατέρα του -και επιπλέον οτι, θα συνεχίσει να τον αγαπά πάντα ως πατέρα του.
Αυτή είναι μια σημαντικότατη επισήμανση που συχνά οι μητέρες δυσκολεύονται να την κάνουν, κυρίως γιατί είναι πληγωμένες ή θυμωμένες απο αυτόν τον άντρα ως γυναίκες.
Είναι δηλαδή χρήσιμη, ωφέλιμη και ίσως απαραίτητη, η προσπάθεια απο τη μεριά τους να διαχωρίσουν στην εσωτερική τους ματιά τον άντρα, ως σύζυγο και ως πατέρα.
Το ίδιο ακριβώς βέβαια ισχύει και για τους άντρες-πατέρες.
Γίνεται απλά περισσότερη αναφορά στις μητέρες, επειδή συνήθως τα παιδιά μένουν μαζί τους αλλά και γιατί οι ίδιες ως μητέρες, απο τη θέση τους και μόνον, έχουν μιαν ιδιαίτερη δύναμη απέναντι στα παιδιά τους.
Πολλές φορές είναι σαν να ασκείται μια αόρατη απαγόρευση -απλά και μόνο απο την εσωτερική τους θέση.
Αυτή η "απαγόρευση" έχει συχνά πολλαπλές συνέπειες και σε πολλούς διαφορετικούς τομείς, στη ζωή και στην υγεία των παιδιών.
Γιατί άλλωστε, τα παιδιά στην ψυχή τους τα ξέρουν όλα..

φρ,

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Τάξη και αταξία




Αυτή είναι η συστημική παιδαγωγική, μια εντελώς διαφορετική παιδαγωγική. Αυτό είναι το μυστικό της εργασίας εδώ. Είναι “Βοήθεια Ζωής”* μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο. Εδώ βοηθώ τα παιδιά να βγουν απο μιαν εμπλοκή και τακτοποιπώ κάτι στο οικογενεικό τους σύστημα.

Η αταξία σε ένα σύστημα είναι πάντοτε η ίδια: αποκλείονται πρόσωπα που ανήκουν εκεί. Σε ένα σύστημα ανήκουν όλα τα θύματα των μελών αυτής της οικογένειας. Όταν κάποιος έχει συμμετάσχει στον θάνατο κάποιων, ίσως και μόνον με βαριά ενοχή, τότε αυτοί οι νεκροί ανήκουν επίσης στο σύστημα. Είναι παρόντες. Επιδρούν, εκδηλώνουν την παρουσία τους συχνά σε ένα παιδί. Έτσι, αυτό το παιδί κοιτάζει προς τα εκεί. Όμως αυτό δεν βοηθάει σε τίποτα, όταν οι άλλοι δεν κοιτάζουν προς τα εκεί. Εκείνοι που πρέπει να κοιτάξουν προς τα εκεί είναι εκείνοι, τους οποίους αφορά πραγματικά. Τότε μπαίνει σε τάξη η αταξία.

Τάξη σημαίνει πάντοτε να επιτρέψεις στον αποκλεισμένο να ξαναγίνει αποδεκτός. Αυτό έχω πάντοτε στο νου κατα την εργασία μου, τώρα και στο μέλλον. Είναι “Βοήθεια Ζωής” με έναν ολιστικό τρόπο. Ανοίγει τον ορίζοντα προς άλλες καταστάσεις, μέσα στις οποίες γίνεται συνέχεια πιο απλό να βοηθήσεις τα παιδιά και, φυσικά τους γονείς τους.

*”βοήθεια ζωής” είναι η ονομασία που δίνει ο Χέλλινγκερ στο έργο του (γερμ. Lebenshilfe)

Bert Hellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθω