Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Σε αρμονία με τα όριά μας


Όταν συναντάμε κάποιον που είναι σε δύσκολη κατάσταση, πολύ συχνά του ευχόμαστε μια καλή λύση. Αλλά μπορούμε και έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε; Μερικές φορές αισθανόμαστε οτι ούτε μπορούμε ούτε και έχουμε δικαίωμα. Μέσα μας κάτι μας το απαγορεύει. Τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι έχουμε φτάσει σ' ένα όριο.
Το ίδιο ισχύει και σε πολλές σχέσεις ζευγαριών. Ο ένας σύντροφος είναι εμπλεγμένος σε κάτι και ο άλλος δεν γνωρίζει γιατί. Πολύ συχνά είναι κάτι απο την οικογένεια καταγωγής. Αλλά μπορεί να είναι και κάτι διαφορετικό που τον κρατάει δεσμευμένο. Μερικές φορές για παράδειγμα μια άμβλωση, που τον κρατάει δέσμιο και τον τραβάει μακριά απο τη σχέση, ακόμα ίσως και προς το θάνατο, τουλάχιστον προς την ιδέα και τη σαγήνη του.

Ο άλλος θέλει να τον βοηθήσει, αλλά αισθάνεται οτι δεν μπορεί. Του φαίνεται δύσκολο να παραμείνει αδρανής, χωρίς να κάνει κάτι. Θα πρέπει να αναγνωρίσει οτι οι δυνάμεις του δεν επαρκούν ή οτι η κατανόησή του δεν επαρκεί για να βοηθήσει τον άλλο. Εδώ η κατάλληλη εσωτερική στάση είναι: Συντονίζομαι με την κατάσταση, έτσι όπως είναι -με όλες τις συνέπειες για τον άλλο και για μένα και για τους δυο. Αυτή τη στιγμή εναρμονίζομαι με κάτι μεγαλύτερο. Κατόπιν μπορώ να περιμένω. Ίσως προκύψει κάτι λυτρωτικό και θεραπευτικό ύστερα απο λίγο καιρό. Μερικές φορές όμως δεν προκύπτει τίποτα. Το αποτέλεσμα είναι ίσως ο χωρισμός. Ο καθένας ακολουθεί στη συνέχεια τον προορισμό του, με τον καθορισμένο γι αυτόν τρόπο.
Μερικοί πιστεύουν οτι είναι κακό, οτι κάποια λύση θα ήταν καλύτερη. Το καταλαβαίνουμε οτι έχουν αυτή τη λαχτάρα. Αλλά μας επιτρέπεται; Μας επιτρέπεται να έχουμε μια τέτοια άποψη;

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Τα πνευματικά πεδία



Σε μια οικογένεια, εδώ με την ευρύτερη έννοια, που συμπεριλαμβάνει όλους τους προγόνους, είναι όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους, σαν να είχαν μια κοινή, μεγαλύτερη ψυχή. Μπορούμε να την ονομάσουμε επίσης πνευματικό πεδίο. Μέσα σ' αυτήν τη μεγάλη ψυχή παραμένουν παρόντες όλοι όσοι ανήκαν κάποτε σε αυτήν, επίσης και οι νεκροί, όλοι οι νεκροί. Για παράδειγμα σε αυτήν ανήκουν και τα παιδιά απο αμβλώσεις και αποβολές καθώς και τα παιδιά που πέθαναν μικρά. Όλοι ανήκουν σ' αυτήν, ακόμα και εκείνοι τους οποίους οι άλλοι έχουν απρρίψει και δεν θέλουν να τους σκέφτονται. Σε αυτό το πεδίο παραμένουν παρόντες. Σ' αυτό το πεδίο όλοι βρίσκονται σε αμοιβαίο συντονισμό με όλους τους άλλους.

Ταυτόχρονα υπάρχει σε αυτό το πεδίο μια κίνηση, που θέλει να φέρει κοντά αυτό που έχει χωριστεί. Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούν δυο διαφορετικές κινήσεις. Για παράδειγμα μερικές φορές ένας ζωντανός προσελκύεται απο τους νεκρούς. Έτσι συνδέονται μεταξύ τους στο θάνατο. Συχνά αυτή η κίνηση είναι μια κίνηση αγάπης. Όμως αντί για τη ζωή, οδηγεί στο θάνατο.

Υπάρχει εδώ επίσης και μια άλλη κίνηση, μια άλλη αγάπη, η οποία μας κρατάει στη ζωή. Για παράδειγμα, μπορώ να δεχτώ με αγάπη μέσα μου, στην ψυχή μου, κάποιον ο οποίος έχει παραγκωνιστεί. Αντί να με τραβήξει αυτός στο θάνατο, προστατεύει την ζωή μου, γιατί αναγνωρίζεται απο εμένα. Αυτή είναι η αντίθετη κίνηση, μια θεραπευτική κίνηση.

Επειδή είμαστε δέσμιοι σε τόσες πολλές σχέσεις, είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουμε την δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε τις αυταπάτες που κάποτε είχαμε για μιαν υποτιθέμενη ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη ζωή. Ακριβώς επειδή είμαστε δέσμιοι. Όμως, εάν συγκατανεύσουμε σε αυτούς τους μοιραίους δεσμούς, οτιδήποτε και αν απαιτούν απο εμάς, κερδίζουμε ένα ιδιαίτερο βάθος. Κερδίζεται βάθος μέσα απο την παραίτηση. Και φυσικά εκείνη τη στιγμή μεγαλώνουμε. Γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, συνδεόμαστε με το μεγάλο και αποκτούμε μια διαφορετική δύναμη.

Bert Hellinger, “η ευτυχία που διαρκεί”, εκδ. Κλωθω

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

οι παλιοί δεσμοί διαρκούν


Σήμερα συχνά θεωρούμε -και επίσης συμπεριφερόμαστε ανάλογα- λες και μια σχέση αφορά μόνο στον άντρα και στη γυναίκα. Οι δυο αγαπιούνται, έλκονται αμοιβαία και γίνονται ζευγάρι. Εδώ παραβλέπουμε εύκολα πως και οι δυο προέρχονται απο μια συγκεκριμένη οικογένεια. Ο καθένας τους έχει διαφορετικούς γονείς και διαφορετικούς προγόνους. Ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα απο την οικογένειά του. Αυτές οι πραγματικότητες επιδρούν μέσα στη σχέση του ζευγαριού. Και οι δυο σύντροφοι προέρχονται απο ένα πνευματικό πεδίο, ένα διαφορετικό οικογενειακό πεδίο, το οποίο μας δεσμεύει απο πολλές απόψεις. Επομένως κανένας απο τους δυο δεν είναι ελεύθερος.

Όταν όμως προστεθεί σε αυτό οτι ο ένας απο τους δυο ή και οι δυο είχαν παλαιότερα έναν σταθερό δεσμό και έχουν ίσως και παιδιά απο αυτόν τον δεσμό, αυτό το παρελθόν τους δεσμεύει με πολλαπλό τρόπο. Αυτό το παρελθόν τους δεσμεύει με τα παιδιά, αλλα΄και με τον πατέρα ή την μητέρα των παιδιών. Πρέπει να θεωρήσουμε οτι ο σύντροφος θέλει και πράπει να παραμείνει σε αυτούς τους δεσμούς μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Κανείς στη νέα σχέση δεν επιτρέπεται να περιμένει να παραιτηθεί ο άλλος απο απο αυτούς τους δεσμούς. Μερικές φορές αυτό φαίνεται στο οτι δεν μπορούν να μείνουν μαζί, αν και το επιθυμουν.

(Bert Hellinger, “η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. κλωθω)

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Η απογοήτευση


Γιατί απογοητεύεται ο ένας σύντροφος απο τον άλλον;
Επειδή περιμένει κάτι απο αυτόν και ο άλλος δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να το δώσει. Έχει μια προσδοκία απο τον άλλο, η οποία ξεπερνάει τα συνηθισμένα. Αυτή η προσδοκία προέρχεται πολύ συχνά απο την παιδική ηλικία. Συχνά ήταν μια προσδοκία για την μητέρα. Και ξαφνικά έρχεται η απογοήτευση.

Υπάρχει μια άσκηση σχετικά με το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απο την απογοήτευση. Μπορούμε για παράδειγμα να καθίσουμε το βράδυ και να πάρουμε πέντε φύλλα χαρτί, τουλάχιστον πέντε και να αρχίσουμε να καταγράφουμε τι μας έχει χαρίσει γενικά. Όσο πιο πολύ γράφεις, τόσο περισσότερο αρχίζεις να φωτίζεσαι. Είναι μια όμορφη άσκηση.

Bert Hellinger, ¨η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω)

Η άσκηση αυτή είναι αποτελεσματική και σε μιαν άλλη περίπτωση:
Όταν έχουμε χωρίσει απο τον σύντροφό μας πολύ θυμωμένοι μαζί του, αυτός συνεχίζει να είναι η ουσία και το κέντρο της ζωής μας και για πολύ καιρό -μερικές φορές για χρόνια, μένουμε σ' αυτή την κατάσταση. Όταν συμβαίνει αυτό, συνήθως το πρόβλημα γενικεύεται, αφού για έναν “ανεξήγητο” λόγο συνεχίζουμε να είμαστε μόνοι και συχνά αναρωτιόμαστε τι φταίει.
Ουσιαστικά συνεχίζουμε να είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του μέσα απο το θυμό και την απογοήτευσή μας.
Έχοντας χωρίσει βαθύτατα απογοητευμένοι, έχουμε χωρίσει σαν παιδιά που παραμένουν θυμωμένα με το γονιό τους.
Γιατί μόνο ως παιδιά είμαστε “αθώοι”, δηλαδή δεν έχουμε καμιά ευθύνη.
Ως ενήλικες δεν μπορούμε αποφύγουμε κάποιου είδους ενοχή.
Αυτό όμως δεν αρέσει σε κανέναν. Γενικότερα όπως συνηθίζω να λέω, η ενηλικίωση σέρνει κακό όνομα στην κοινωνία. Οι άνθρωποι με κάθε τρόπο και για πάρα πολλούς λόγους, θέλουν να παραμείνουν παιδιά. Κι εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση: Θέλουμε να συμμετέχουμε σε πράγματα ενηλίκων, παραμένοντας πεισματικά “αθώοι”.
Άλλωστε τα παιδιά δεν γίνεται ποτέ απολύτως να χωρίσουν απ τους γονείς τους.

Κάνοντας μια τέτοιου τύπου άσκηση λοιπόν, με κάποιο τρόπο, έμμεσα, “εξ-αναγκαζόμαστε” να ημερέψουμε, καταγράφοντας “μαλακώνουμε”, ερχόμαστε σε επαφή με ό,τι η μνήμη μπέρδεψε στους ομιχλώδεις ιστούς της και αποκαθιστούμε τα πράγματα σε μια πιο ρεαλιστική βάση (δεν μπορεί, κάτι καλό θα έκανε και ο άλλος και επίσης δεν μπορεί, κάπου θα έχουμε σφάλλει κι εμείς) και έτσι πλέον μπορούμε πραγματικά να απομακρυνθούμε και ελεύθεροι να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Γιατί τότε πια χωρίζουμε ως ενήλικες.
Μέσα στην ευθύνη μας.
φρ,

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Η τρίτη λέξη (*)


Έχω αναφέρει ήδη δυο απο τις μαγικές λέξεις για την ευτυχία: “Ναι” και “Παρακαλώ”. Όμως υπάρχει ακόμα και μια ιδιαίτερα όμορφη λέξη. Αυτή η λέξη είναι το “Ευχαριστώ”. Απλά “Ευχαριστώ”. Σε μια σχέση ζευγαριού, υπάρχουν καθημερινά εκατοντάδες ευκαιρίες που μπορεί κάποιος να χαρεί για κάτι και να πει: “Ευχαριστώ”. Και απο τις δυο πλευρές.

Αυτές λοιπόν είναι οι τρεις μαγικές λέξεις για μιαν ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη σχέση ζευγαριού. Μπορούμε να τραφούμε απο αυτές, ακόμα και όταν συναντήσουμε κάτι δύσκολο.

Bert Hellinger, “η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. ΚΛΩΘΩ
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω -ωστόσο επειδή η συγκεκριμένη αναφορά σ' αυτό το βιβλίο, κατα τη γνώμη μου , δεν αποδίδει με επάρκεια τη θέση του Hellinger για το “ευχαριστώ”, φέρνω και αυτό το εξαιρετικό του κείμενο απο το βιβλίο της Charlotte Palmgren “αν ήξερες πόσο σ' αγαπώ” εκδ. ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΖΩΗΣ: )

Ευχαριστώ

Το ευχαριστώ σημαίνει
να πάρω αυτό μου δίνεται,
να το κρατώ προσεκτικά στα χέρια μου,
να το πάρω μέσα μου, στην καρδιά μου,
μέχρι να νιώσω βαθιά μέσα μου
οτι είναι κομμάτι του εαυτού μου.
Το ευχαριστώ σημαίνει επίσης,
στην πράξη να δώσω παραπέρα ό,τι μου χαρίστηκε
και ό,τι με αυτό τον τρόπο έγινε δικό μου,
έτσι ώστε κι οι άλλοι να πλουτίσουν
απο αυτό που κι εγώ πλούτισα.
Τότε μόνο ολοκληρώνεται αυτό που μου δόθηκε.

Bert Hellinger

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Η δεύτερη λέξη (*)


Όταν ο άντρας έχει προσβάλει τη γυναίκα του, για παράδειγμα με κάποια άσχημη παρατήρηση, λυπάται και πληρώνει γι αυτό. Το παίρνει βαριά. Επομένως εξιλεώνεται γι αυτό που έχει κάνει. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απο μια τέτοια εξιλέωση; Μέσω μιας και μοναδικής λέξης.

Λοιπόν, ο άντρας έχει προσβάλλει τη γυναίκα. Την έχει αγνοήσει. Πιθανόν να ξέχασε ακόμα και τα γενέθλιά της. Αυτό σίγουρα είναι κακό. Μερικοί ξεχνούν ακόμα και την επέτειο του γάμου. Και τότε η γυναίκα τον κοιτάζει και είναι λυπημένη. Πώς πρέπει να εξιλεωθεί; Πρέπει ν' αρχίσει να οδύρεται; Όχι. Την κοιτάζει και λέει: “Σε παρακαλώ”, απλά “Σε παρακαλώ”. “Λυπάμαι. Σε παρακαλώ”. Έτσι ανοίγει η καρδιά της και δίνεται μια νέα ευκαιρία στην ευτυχία.

Bert Hellinger, ¨η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω)
(*) ο τίτλος δικός μου

Η λέξη “παρακαλώ” έχει μιαν ισχυρή σημασία, που στη συγκεκριμένη αναφορά του Hellinger σ' αυτό το βιβλίο, δεν διακρίνεται αρκετά. Αν και γενικά στο λόγο του είναι απλός, αλλά ποτέ απλοϊκός.
“Παρακαλώ” λοιπόν σημαίνει και κάτι άλλο: “αν θέλεις δώσε μου αυτό που έχεις”.
Κάθε απαίτηση, όπου και όπως κι αν απευθύνεται, φανερά ή όχι, κλείνει αυτόν στον οποίο απευθύνεται. Αυτό το βλέπουμε ακόμα και στις ομάδες. Όταν κάποιος έρχεται με οποιασδήποτε έκφρασης απαίτηση (π.χ. αχ σας παρακαλώ να δούμε το δικό μου θέμα, καίγομαι κλπ), αυτόματα ολόκληρη η ομάδα “κλείνει”. Θα έλεγα οτι κλείνουν ακαριαία οι πόρτες της καρδιάς και της διάθεσης. Και τότε όλα χάνουν τη χαρά τους.
Με το “παρακαλώ”, που κατα τη γνώμη μου διευρύνει το χώρο μεταξύ μας και τον πριμοδοτεί με καθαρό αέρα, ο άλλος μένει στην ελευθερία του και στην ευθύνη του.
Κι αυτό δεν μπορεί, παρα να είναι για καλό..
φρ,

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Οι μαγικές λέξεις (1) (*)


Μετά απο δεκαετίες μακράς παρατήρησης και εμπειρίας, για εμένα το ουσιαστικό, όσον αφορά στην ευτυχία, έχει αναχθεί σε τρεις λέξεις. Σε αυτές τις τρεις λέξεις, όταν τις αισθανόμαστε και τις λέμε στην σωστή στιγμή, βρίσκεται το μυστικό της ευτυχίας σε μια σχέση ζευγαριού.

Ναι

την πρώτη λέξη την έχω αναφέρει σε σχέση με την αρχή της ημέρας του ζευγαριού.
Γιατί να χαρεί κανείς για τον άλλον;
Επειδή τον δέχεται έτσι όπως είναι.
Αυτή η χαρά είναι μεταδοτική για τον άλλο.
Η λέξη που βρίσκεται πίσω απ αυτό είναι: “Ναι”
Ναι στον άλλο, Ναι σε εμένα, Ναι στην κατάσταση έτσι όπως είναι και Ναι και στην ευτυχία.

Φυσικά μερικές φορές αντιστέκεται κάτι στην ευτυχία, μια συγκεκριμένη αντίληψη. Οτι δηλαδή στην κοινωνία μας, θα πρέπει να πληρώνουμε σχεδόν για τα πάντα. Πολλοί πιστεύουν οτι τίποτα δεν είναι δωρεάν, όλα πληρώνονται. Επομένως αρχίζουν να πληρώνουν και για την ευτυχία τους. Αντί να κοιτάξουν τον άλλο και να χαρούν γι αυτόν, ψάχνουν για το πορτοφόλι τους, για να πληρώσουν για την ευτυχία.

Υπάρχει μια βαθιά ώθηση μέσα μας, που αντλεί τη δύναμή της απο αυτή την αντίληψη: Πρέπει να πληρώσω για ό,τι λαμβάνω, κυρίως για την ευτυχία. Όμως όταν κάποιος φτάσει να έχεδι πληρώσει αρκετά, η ευτυχία έχει ήδη εξατμιστεί.

Αυτή η αντίληψη, οτι πρέπει να πληρώνουμε για όλα, υπάρχει και ενώπιον του Θεού. Με μεγάλες θυσίες και προσκυνήματα και δωρεές και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί πληρώνουμε τον Θεό για την ευτυχία που μας χαρίζεται. Τον χαροποιεί που πληρώνουμε γι αυτό; Τον ενδιαφέρει τι πληρώνουμε; Είναι μια παράξενη αντίληψη.

Κάποτε, σε ένα σεμινάριό μου, ήρθε ένας που είχε αγοράσει μια Μερτσεντές. Όμως ένοιωθε οτι δεν είχε αυτό το δικαίωμα και οτι γι αυτόν η ευτυχία παραήταν μεγάλη. Στην οικογένειά του επιτρεπόταν να αγοράζουν μόνο Φολκσβάγκεν -τα παλιά. Μια μέρα τον τρακάρισε κάποιος ξαφνικά στον αυτοκινητόδρομο. Τότε ανάσανε βαθιά. Επιτέλους, είχε πληρώσει για την ευτυχία του.

Σας φαίνεται οικείο αυτό; Είναι σίγουρα καθημερινό. Πολλοί πληρώνουν συνεχώς. Πληρώνουν για την ευτυχία και πληρώνουν και για την ενοχή.
Β.Η.

*ο τίτλος δικός μου, φρ.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Η καθημερινότητα της σχέσης το ζευγαριού


Θα μιλήσω τώρα για την καθημερινότητα της σχέσης του ζευγαριού.
Πώς ξεκινάει η καινούργια μέρα στην σχέση του ζευγραιού;
Ο άντρας κοιτάζει την γυναίκα και η γυναίκα κοιτάζει τον άντρα και τα πρόσωπά τους αρχίζουν να φωτίζονται. Χαίρονται αμοιβαία. Δεν είναι όμορφη αρχή για την καινούργια ημέρα στη σχέση του ζευγαριού;
Επομένως η αγάπη φωτίζει και προβάλλει στο φως.
Η ομορφότερη έκφραση της αγάπης είναι όταν ο ένας χαίρεται για τον άλλο.
Έτσι αρχίζει λοιπόν η ημέρα στην σχέση του ζευγαριού.
Ο ένας κοιτάζει τον άλλο και χαίρεται για τον άλλο, έτσι ακριβώς όπως είναι. Ακριβώς έτσι όπως είναι. Απο αυτό προκύπτει στη συνέχεια το ένα ή το άλλο. Αυτό είναι ευτυχία, το να χαίρεσαι αμοιβαία για τον άλλο και να κάνεις κάτι λόγω αυτής της χαράς: Πάρε- δώσε.
Τότε η ημέρα δεν είναι αρκετή, επειδή ρέει συνεχώς κάτι καινούργιο απο τον έναν προς τον άλλο.
Αυτό είναι ανάπτυξη.
(B.H.)

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Εκδίκηση με αγάπη (*)


Η λύση θα ήταν η μεταστροφή απο την ανταλλαγή του κακού στην ανταλλαγή του καλού. Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Εδώ υπάρχει ένα μυστικό. Εκδικείσαι τον άλλο με αγάπη. Δηλαδή του κάνεις μεν κατι κακό -αλλά λίγο μικρότερο. Έτσι σταματάει η ανταλλαγή του κακού και μπορούν και πάλι να αρχίσουν το καλό πάρε-δώσε. Αυτή είναι μια σημαντική πλευρά των τάξεων της αγάπης. Εάν την γνωρίζουμε και φερόμαστε ανάλογα, πολλά μπορούν να φτιάξουν μέσα στις οικογένειες.
B.H.

(*)ο τίτλος δικός μου