Σε αρμονία με τα όριά μας

Όταν συναντάμε κάποιον που είναι σε δύσκολη κατάσταση, πολύ συχνά του ευχόμαστε μια καλή λύση. Αλλά μπορούμε και έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε; Μερικές φορές αισθανόμαστε οτι ούτε μπορούμε ούτε και έχουμε δικαίωμα. Μέσα μας κάτι μας το απαγορεύει. Τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι έχουμε φτάσει σ' ένα όριο.
Το ίδιο ισχύει και σε πολλές σχέσεις ζευγαριών. Ο ένας σύντροφος είναι εμπλεγμένος σε κάτι και ο άλλος δεν γνωρίζει γιατί. Πολύ συχνά είναι κάτι απο την οικογένεια καταγωγής. Αλλά μπορεί να είναι και κάτι διαφορετικό που τον κρατάει δεσμευμένο. Μερικές φορές για παράδειγμα μια άμβλωση, που τον κρατάει δέσμιο και τον τραβάει μακριά απο τη σχέση, ακόμα ίσως και προς το θάνατο, τουλάχιστον προς την ιδέα και τη σαγήνη του.

Ο άλλος θέλει να τον βοηθήσει, αλλά αισθάνεται οτι δεν μπορεί. Του φαίνεται δύσκολο να παραμείνει αδρανής, χωρίς να κάνει κάτι. Θα πρέπει να αναγνωρίσει οτι οι δυνάμεις του δεν επαρκούν ή οτι η κατανόησή του δεν επαρκεί για να βοηθήσει τον άλλο. Εδώ η κατάλληλη εσωτερική στάση είναι: Συντονίζομαι με την κατάσταση, έτσι όπως είναι -με όλες τις συνέπειες για τον άλλο και για μένα και για τους δυο. Αυτή τη στιγμή εναρμονίζομαι με κάτι μεγαλύτερο. Κατόπιν μπορώ να περιμένω. Ίσως προκύψει κάτι λυτρωτικό και θεραπευτικό ύστερα απο λίγο καιρό. Μερικές φορές όμως δεν προκύπτει τίποτα. Το αποτέλεσμα είναι ίσως ο χωρισμός. Ο καθένας ακολουθεί στη συνέχεια τον προορισμό του, με τον καθορισμένο γι αυτόν τρόπο.
Μερικοί πιστεύουν οτι είναι κακό, οτι κάποια λύση θα ήταν καλύτερη. Το καταλαβαίνουμε οτι έχουν αυτή τη λαχτάρα. Αλλά μας επιτρέπεται; Μας επιτρέπεται να έχουμε μια τέτοια άποψη;