Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Αγάπη και Τάξη


Τι είναι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό, η αγάπη ή η τάξη; Τι προέχει; Πολλοί πιστεύουν πως εαν αγαπούν αρκετά, όλα τακτοποιούνται. Πολλοί γονείς πιστεύουν για παράδειγμα, οτι εαν αγαπούν αρκετά τα παιδιά τους, εκείνα θα αναπτυχθούν έτσι όπως τα φαντάζονται. Όμως, συχνά οι γονείς απογοητεύονται παρα την αγάπη τους. Προφανώς η αγάπη απο μόνη της δεν φτάνει.
Η αγάπη πρέπει να εντάσσεται σε μια τάξη. Η τάξη προηγείται της αγάπης. Αυτό ισχύει και στη φύση: ένα δέντρο αναπτύσσεται σύμφωνα με μια εσωτερική τάξη. Δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Μόνο μέσα απ αυτή την τάξη μπορεί ν' αναπτυχθεί.
Το ίδιο ισχύει για την αγάπη και τις ανθρώπινες σχέσεις. Μπορούν ν' αναπτυχθούν μόνο μέσα απο μια τάξη. Αυτή η τάξη προϋπάρχει. Όταν γνωρίζουμε κάτι σχετικά με τις τάξεις της αγάπης, η αγάπη μας και οι σχέσεις μας έχουν περισσότερες δυνατότητες ν' αναπτυχθούν ολοκληρωμένα.
Η πρώτη τάξη της αγάπης σε μια σχέση ζευγαριού είναι οτι ο άντρας και η γυναίκα, αν και με διαφορετικό τρόπο ο ένας απο τον άλλον, είναι ισότιμοι. Όταν το αναγνωρίσουν, η αγάπη τους έχει περισσότερες ευκαιρίες.
Η δεύτερη τάξη είναι οτι το πάρε-δώσε θα πρέπει να είναι ισορροπημένο. Εάν ο ένας πρέπει να δώσει περισσότερα απο τον άλλο, η σχέση χάνει την ισορροπία της. Χρειάζεται αυτή η ισορροπία. Όταν η ανάγκη για εξομάλυνση του πάρε-δώσε συμβαδίζει με την αγάπη, τότε, όταν ο ένας έχει πάρει κάτι απο τον άλλο, δίνει στον άλλο κάτι περισσότερο για εξομάλυνση. Έτσι αναπτύσσεται η ανταλλαγή ανάμεσά τους και μαζί μ΄αυτήν, η κοινή ευτυχία.
Αυτή η ανάγκη για εξομάλυνση αφορά και στα αρνητικά. Όταν ένας σύντροφος κάνει κάτι κακό στον άλλο, αυτός έχει την ανάγκη να του το ανταποδώσει επίσης με κάτι κακό. Αισθάνεται πληγωμένος. Γι αυτό πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να πληγώσει και αυτός τον άλλο. Αυτή η ανάγκη είναι ακατανίκητη.
Πολλοί άνθρωποι, που έχουν υποστεί κάποιαν αδικία, αισθάνονται οτι έχουν το δικαίωμα να κάνουν κι αυτοί κάτι ανάλογο στον άλλο. Επομένως εδώ προστίθεται κάτι ακόμα στην ανάγκη για εξομάλυνση: το αίσθημα οτι, μέσω της αδικίας που μου έχει γίνει, έχω ιδιαίτερα δικαιώματα. Έτσι δεν κάνω στον άλλο το ίδιο κακό που έχω υποστεί αλλά κάτι περισσότερο. Αλλά επειδή έχω κάνει κάτι πιο κακό στον άλλο, αισθάνεται κι ο άλλος οτι έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι κακό και επειδή αισθάνεται οτι έχει αυτό το δικαίωμα, μου κάνει πάλι κάτι περισσότερο. Έτσι κλιμακώνεται η ανταλλαγή του κακού σε μια σχέση. Σε αυτή τη σχέση αντί για ευτυχία αναπτύσσεται η δυστυχία. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ποιότητα μιας σχέσης απο το εαν η ανταλλαγή του πάρε-δώσε ολοκληρώνεται κυρίως στο καλό ή στο κακό.
Το ερώτημα είναι ποια θα ήταν εδώ η λύση; Υπάρχει λύση;

(Bert Ηellinger "η ευτυχία που διαρκεί" εκδ. κλωθώ -καθώς και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας, όπως αναφέρθηκε στην αρχή αυτών των καταχωρήσεων, μια σειρά επι μέρους επιλογών δικής μου ευθύνης, που θα συνεχιστεί ως να ολοκληρωθει το θέμα. φρ.)

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ανάπτυξη στην σχέση του ζευγαριού


Αυτό που δεν έχουμε λάβει, δεν μπορούμε να το δώσουμε παρακάτω. Κάτι τέτοιο έχει εκτεταμένες συνέπειες στην σχέση του ζευγαριού.
Ορισμένοι φαντάζονται τον σύντροφο εξιδανικευμένα, πως θα πρέπει να 'ναι ιδανικός. Με τον ιδανικό σύντροφο κανείς δεν μπορεί ν' αναπτυχθεί. Ποιος θα ήταν για μένα ο ιδανικός σύντροφος; Όταν θα μπορούσα να του πω: “Είσαι η μητέρα μου κι εγώ είμαι το παιδί σου.” Όμως, τι προκύπτει απο μια τέτοια σχέση ζευγαριού;
Κάθε σύντροφος, άντρας ή γυναίκα, έχει μεγαλώσει σε μιαν ιδιαίτερη οικογένεια, με ιδιαίτερες δυσκολίες και έχει πάρει μια συγκεκριμένη ανατροφή. Τώρα, οι δυο, ξεχωριστός ο καθένας, συναντιούνται κι αποτελούν μια πρόκληση ο ένας για τον άλλο. Εάν δεχτούν ο ένας τον άλλον έτσι όπως είναι, ακριβώς έτσι όπως είναι, θα αναπτυχθούν μαζί. Μόνον έτσι. Αυτή είναι η προϋπόθεση.
Μετά φυσικά μπορούμε να δούμε εντελώς διαφορετικά αυτό που οδηγεί συχνά σε δυσκολίες σε μια σχέση ζευγαριού. Μπορούμε να το εκτιμήσουμε και ν' αναπτυχθούμε μέσα απο αυτό, ώστε η σχέση του ζευγαριού να γίνεται όλο και πιο πλήρης και ευτυχισμένη.
Β.Η.

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Το δημιουργικό και το θεϊκό


Αλλά οι γονείς μας είναι άνθρωποι όπως κι εμείς, με υποτιθέμενα ελαττώματα. Λέω υποτιθέμενα γιατί όλη η ανάπτυξη επιτυγχάνεται, όχι μόνο μέσα απο την διατροφή, αλλά και μέσα απο τις αντιξοότητες και τα ελαττώματα. Γιατί το θεϊκό που επιδρά στη ζωή είναι απο αυτή την άποψη, ελαττωματικό. Η άποψη οτι το θεϊκό είναι τέλειο, είναι ανυπόστατη. Γιατί οτιδήποτε δημιουργικό είναι δημιουργικό επειδή προηγουμένως υπήρχε κάτι ατελές. Μόνον εκεί όπου υπάρχει κάτι ατελές, που δεν έχει φτάσει ακόμα στο τέλος του, μόνον εκεί όπου υπάρχουν ελαττώματα και πλάνη, είναι δυνατόν να υπάρξει το δημιουργικό. Έτσι και η δημιουργικότητα, που φτάνει σε μας μέσω των γονιών μας, είναι δυνατή μόνο μέσα απο τα ελαττώματα και τις δυσκολίες και τις ελλείψεις και τις ενοχές. Τα θεωρούμε απαραίτητα για τη ζωή μας και την εξέλιξή μας και τα δεχόμαστε μέσα μας συμφωνώντας: Ναι, είναι δικό μου αυτό μέσα στο οποίο μεγάλωσα. Είναι ένα κομμάτι μου και του επτρέπω να είναι ένα κομμάτι μου.
Γίνεται αντιληπτό το τι συμβαίνει τώρα μ' αυτό μέσα στην ψυχή μας; Πόσο κερδίζουμε σε ευρύτητα και σθένος;
Β.Η.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Παίρνοντας πέρα απ το καλό και το κακό


Υπάρχει κάτι ακόμα που εμποδίζει το παίρνω στην προετοιμασία για τη σχέση του ζευγαριού. Είναι η διάκριση του καλού και του κακού. Ή του καλού και του άσχημου. Υπάρχει η αντίληψη οτι τα προβλήματά μας οφείλονται στους γονείς μας, κάτι που προωθείται απο συγκεκριμένες πλευρές στην κοινή γνώμη και που έχει φυσικά επικρατήσει και σε ορισμένες γνωστές σχολές ψυχοθεραπείας. Υποτίθεται πως εάν οι γονείς μας ήταν καλύτεροι, τότε θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για εμας. Αυτή είναι μια παράξενη άποψη, γιατί ανάπτυξη σημαίνει να επιβιώνουμε μέσα απο αντιξοότητες. Η διαδεδομένη άποψη ορισμένων είναι: αναπτυσσόμαστε παίρνοντας, παίρνοντας, παίρνοντας, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι. Όμως αναπτυσσόμαστε ακριβώς μέσα από τις αντιξοότητες και αναπτυσσόμαστε με τα λάθη τοων γονιών μας και επίσης με αυτά που χρειάστηκε ν' αντέξουμε με μεγάλη δυσκολία στην παιδική μας ηλκία. Σίγουρα είναι κρίμα, αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία ν' αναπτυχθούμε και να κερδίσουμε δύναμη στην πραγματική ζωή.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα για ένα παιδί με τέτοιους υποτιθέμενους τέλειους γονείς. Θα μπορεί να ζήσει; Θα γνώριζε κάτι απο την πραγματική ζωή; Θα ήταν αυτό το παιδί ώριμο για μια σχέση ζευγαριού;
Β.Η.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Παίρνοντας με αγάπη


Έχουμε μια πολύ βαθιά εσωτερική ανάγκη για εξομάλυνση του πάρε- δώσε. Ορισμένα παιδιά αποκλείουν τον εαυτό τους απο το να πάρουν, απο φόβο οτι δεν θα μπορέσουν να το ισοσκελίσουν και έτσι αρνούνται να πάρουν. Μερικές φορές δικαιολογούν το “δεν παίρνω” με μομφές εναντίον των γονιών τους και με κατηγορίες. Έτσι παίρνουν πάρα πολύ λίγα και επειδή παίρνουν πάρα πολύ λίγα, έχουν πάρα πολύ λίγα. Αυτό όμως κατα κανόνα δεν φτάνει για μια σχέση ζευγαριού. Η σχέση του ζευγαριού λοιπόν αρχίζει με αυτό που παίρνουμε απ τους γονείς.
Επικρατεί συχνά μια μεγάλη παρεξήγηση στην αντίληψη σχετικά με την εξομάλυνση. Ποτέ δε μπορούμε να ισοσκελίσουμε απέναντι στους γονείς μας. Αλλά μπορούμε να ισοσκελίσουμε με άλλον τρόπο. Ισοσκελίζοντας δίνοντας παραπέρα, για παράδειγμα σε έναν σύντροφο και κυρίως στα δικά μας παιδιά. Όταν το γνωρίζουμε αυτό δεν χρειάζεται ν' ανησυχούμε για την εξομάλυνση ως προς τους γονείς. Παίρνουμε και παίρνουμε και παίρνουμε και γνωρίζουμε οτι κάποτε θα ξεχειλίσουμε και στη συνέχεια οι σύντροφοί μας και τα παιδιά μας θα πλουτίσουν από αυτό.
Επομένως αυτό αποτελεί προϋπόθεση για τη σχέση του ζευγαριού. Η αγάπη μέσα στην οποία αναπτύσσονται αμοιβαία τα ζευγάρια, ξεκινάει απο την παιδική μας κιόλας ηλικία.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Μαθαίνοντας την αγάπη απο τους γονείς


Αλλά πριν απο τη σχέση του ζευγαριού προηγείται κάτι, η παιδική ηλικία. Η σχέση του ζευγαριού απο πολύ νωρίς. Την αγάπη που χρειαζόμαστε για τη σχέση του ζευγαριού τη μαθαίνουμε απο μικροί. Την μαθαίνουμε κυρίως απο τη μητέρα. Μόνον εκεί όπου έχει επιτύχει η σχέση με τη μητέρα, όταν αποδεχόμαστε ολόψυχα απο τη μητέρα αυτό που προέρχεται απο αυτήν, προετοιμαζόμαστε για τη σχέση του ζευγαριού. Το ίδιο ισχύει και για τη σχέση μας με τον πατέρα. Όποιος δεν μπόρεσε να ν' αποδεχτεί τους γονείς του, δεν μπορεί ν' αποδεχτεί και κανέναν σύντροφο. Πολλά προβλήματα στη σχέση του ζευγαριού προκύπτουν απο το οτι ο ένας ή και οι δυο σύντροφοι δεν βρίσκονται σε αρμονία με τους γονείς τους, δηλαδή σε μια βαθιά σύνδεση σεβασμού και αποδοχής με ευγνωμοσύνη.
Όλα τα παιδικά χρόνια ήταν κατα βάση ένα “Παίρνω” με αγάπη. Είναι παίρνω, παίρνω, παίρνω και παίρνω. Μερικοί άνθρωποι αρνούνται να πάρουν, για διάφορους λόγους. Για παράδειγμα, μερικοί απο εμάς πιστεύουν οτι αυτό που μας δίνουν οι γονείς είναι τόσο πολύ, τόσο υπεραρκετό, που δεν μπορούμε να το ισοσκελίσουμε, οτι η ευγνωμοσύνη μας δεν θα αρκέσει ποτέ για να τα εξισορροπήσει όλα αυτά.
Β.Η.

Τι κάνει τα ζευγάρια να αναπτύσσονται αμοιβαία


Τι είναι αυτό που κάνει τα ζευγάρια να αναπτύσσονται αμοιβαία; Ορισμένοι θα σκεφτούν ίσως: όταν η σχέση του ζευγαριού έχει δρομολογηθεί, κάθονται και αναπαύονται. Αλλά η σχέση του ζευγαριού είναι μέρος μιας πράξης της ζωής, ένα αποφασιστικό μέρος της πράξης της ζωής. Γιατί η πραγματική ζωή αρχίζει με τη σχέση του ζευγαριού. Αυτή είναι ένα αποκορύφωμα. Μετά απο αυτό όλα στη ζωή γίνονται διαφορετικά, μεγαλύτερα, πλουσιότερα και πιο εκπληρωμένα.
Β.Η.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Πώς ευδοκιμούν απο κοινού η αγάπη και η ζωή


Η οικογενειακή συστημική αναπαράσταση δεν φέρνει όμως στο φως μόνον αυτό που ήταν μέχρι τώρα κρυμμένο. Δείχνει επίσης και το δρόμο προς τη λύση. Το αποφασιστικό στην οικογενειακή αναπαράσταση είναι να δείξει το δρόμο για την αποσύνδεση απο μιαν εμπλοκή και να καθοδηγήσει τους εμπλεκόμενους σ΄αυτό το δρόμο.
Όμως όπως δεν μπορεί να διαρκέσει η αγάπη με την πρώτη ματιά, εαν δεν ακολουθήσει η αγάπη με την δεύτερη ματιά, έτσι και στην συστημική αναπαράσταση η λύση απο την εμπλοκή μπορεί να επιτευχθεί, μόνον όταν οι ενδιαφερόμενοι συνδέονται με κάτι μεγαλύτερο. Δηλαδή όταν αφήσουν συνειδητά πίσω τους κάτι παλαιότερο και ανοιχτούν σε κάτι νέο, ακόμα και εάν αυτό στην αρχή τους φοβίζει. Η γνώση και η κατανόηση ελάχιστα βοηθούν απο μόνες τους. Χρειάζεται επίσης και μια ιδιαίτερη δύναμη.
Η πηγή αυτής της δύναμης είναι απο τη μια μεριά η σύνδεση με τους γονείς και τους προγόνους και απο την άλλη η προσαρμογή του εαυτού σε κάτι μεγαλύτερο. Όταν προσαρμοζόμαστε σε αυτό το κάτι μεγαλύτερο, εναρμονιζόμαστε με αυτό, το οποίο εν τέλει μας οδηγεί. Μερικές φορές μας οδηγεί και μας βγάζει πέρα απο τα όρια μιας εμπλοκής και μας απελευθερώνει για μιαν ευτυχισμένη και εκπληρωμένη αγάπη. Όμως οχι πάντοτε. Εάν διαπιστώσουμε οτι σε εμάς ή στον άλλον, δεν μπορεί να ξεπεραστεί κάποιο όριο, δηλαδή εμείς ή ο σύντροφός μας δεν μπορούμε να απαλλαγούμε απο μιαν εμπλοκή, χρειάζεται να το αναγνωρίσουμε, χωρίς να θελήσουμε να κινήσουμε ή να αλλάξουμε κάτι. Αυτό βιώνεται σε μια σχέση ζευγαριού σαν θάνατος. Και σ' αυτόν τον θάνατο μπορούμε να σταθούμε με αγάπη, λέγοντας ο ένας στον άλλο: “αγαπώ τον εαυτό μου και αγαπώ εσένα και αγαπώ αυτό που κατευθύνει εμένα και εσένα”.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Το ολόκληρο


Όταν ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται για πρώτη φορά, προσελκύονται ο ένας απο τον άλλον, συχνά ακαταμάχητα. Βλέπουν τους εαυτούς τους σαν κάτι μεμονωμένο, το εγώ και το εσύ. Αλλά πίσω απ τον άντρα και τη γυναίκα στέκουν επίσης η μητέρα και ο πατέρας του και οι παππούδες και τα αδέρφια του και όλα όσα έχουν συμβεί σ' αυτή την οικογένεια -ένα ολόκληρο σύστημα. Έχω την εικόνα: ολόκληρο το σύστημα, που βρίσκεται πίσω απο τον άντρα περιμένει τη γυναίκα -οχι μόνον εκείνος. Το ίδιο ισχύει και για τη γυναίκα. Όταν ο άντρας βλέπει τη γυναίκα, θα πρέπει να γνωρίζει οτι πίσω της στέκονται ο πατέρα και η μητέρα της και οι παππούδες και τα αδέρφια της, ένα ολόκληρο σύστημα. Αυτό το σύστημα περιμένει τον άντρα. Και τα δυο συστήματα περιμένουν ίσως να τακτοποιήσουν κάτι, το οποίο έχει μείνει άλυτο στο παρελθόν τους. Έτσι το σύστημα του άντρα δεν κοιτάζει μόνο τη γυναίκα. Κοιτάζει και το σύστημά της. Και τα δυο συστήματα εισέρχονται σε μια κοινότητα μοίρας και ίσως σε αυτήν να θέλουν να λύσουν κάτι ιδιαίτερο, να το επιλύσουν οριστικά.
Επομένως δεν υπάρχει σχέση των δυο, όπως φανταζόμαστε συχνά. Η σχέση των δυο είναι μια αυταπάτη. Όλοι είμαστε δεσμευμένοι σε ένα πεδίο, σε μεγαλύτερη οικογένεια. Εαν κάποιος απο την οικογένεια του άντρα ή απο την οικογένεια της γυναίκας έχει στο παρελθόν αποκλειστεί, για παράδειγμα παλαιότεροι σύντροφοι ή ακόμα και ένα παιδί απο αποβολή ή ένα παιδί που έχει δοθεί για υιοθεσία ή ένα παιδί με αναπηρία ή κάποιος απο την οικογένεια για τον οποίο οι υπόλοιποι αισθάνονται ντροπή, τότε το απλκλεισμένο μέλος της οικογένειας είναι παρόν στο νέο δεσμό και στη νέα οικογένεια. Επομένως και οι δυο και ο άντρας και η γυναίκα θα πρέπει να περιλάβουν το αποκλεισμένο μέλος της οικογένειας στη νέα οικογένεια. Μόνο τότε είναι κι οι δυο ελεύθεροι για τη νέα σχέση τους.
Β.Η.

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Οι οικογένειες συντονίζονται


Η αγάπη δεν είναι κάτι προσωπικό. Δεν είναι ο άντρας που λέει στη γυναίκα του: “σε αγαπώ”, σαν ένα εγώ. Είναι πολύ μικρός για να το κάνει. Αυτό ισχύει φυσικά και για τη γυναίκα. Πίσω τους στέκονται οι γονείς και οι πρόγονοι και οι διαφορετικές μοίρες τους. Όλοι αυτοί επιδρούν μέσα απο αυτή την πρόταση μ' ένα ισχυρό τρόπο. Όταν μετα ο άντρας ή η γυναίκα λέει “σε αγαπώ”, κάτι έρχεται απο μακριά, συντονίζεται και επιδρά. Μια τεράστια συμφωνία πάλλεται δυνατά. Τότε δεν είμαστε μόνον εμείς οι ίδιοι που μας συνεπαίρνει η σχέση με τον άλλον, παρα συντονίζονται μαζί και οι οικογένειες. Είναι μια πολύ όμορφη εικόνα.

B.H.

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Πώς πετυχαίνει η σχέση του ζευγαριού;


Όταν και οι δυο, ο άντρας και η γυναίκα, παραδέχονται οτι τους λείπει ο άλλος, οτι χρειάζοναται τον άλλον για την ολοκλήρωσή τους. Όταν χαρίζουν αυτό που λείπει στον άλλον αμοιβαία, νοιώθουν ολοκληρωμένοι και πλήρεις.*
Η αγάπη του άντρα και της γυναίκας βρίσκει την εκπλήρωσή της στη σεξουαλική πράξη. Η σεξουαλική πράξη είναι αυτό στο οποίο αποβλέπει η σχέση του ζευγαριού. Είναι η βαθύτερη πράξη της ζωής και υπερέχει κατα πολύ κάθε άλλης, ακόμα και της πνευματικότερης πράξης. Μέσα απο αυτήν είμαστε σε αρμονία με το ουσιώδες του κόσμου.
Γιατί, τι μας υποχρεώνει περισσότερο για το ουσιώδες της ζωής και με τι αναπτυσσόμαστε περισσότερο, παρα με αυτή την πράξη και τις επιπτώσεις της?
Και κάτι ακόμα είναι συδεδεμένο με αυτή την πράξη. Μέσω της σεξουαλικής πράξης δημιουργείται ο δεσμός. Μετά απο αυτήν, το ζευγάρι δεν μπορεί πλέον να απαλλαγεί ο ένας απο τον άλλον. Επομένως δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε σαν κάττι τυχαίο. Έχει πολύ εκτεταμένες επιπτώσεις.
Τι σημαίνει αυτός ο δεσμός και πόσο βαθιά πηγαίνει, μπορούμε να το δούμε στον πόνο και στο αίσθημα ενοχής και αποτυχίας, που βιώνει το ζευγάρι όταν χωρίζει. Δεν μπορούν να χωρίσουν, χωρίς να αισθανθούν και να αναγνωρίσουν αυτόν τον δεσμό.
(..)Στη συνέχεια ακολουθεί το δεύτερο. Είναι η αγάπη της καρδιάς**. Η σεξουαλική αγάπη πετυχαίνει καλύτερα όταν προέρχευαι απο την αγάπη της καρδιάς, όταν η σεξουαλική αγάπη είναι επίσης μια εκπλήρωση της αγάπης της καρδιάς. Η αγάπη της καρδιάς είναι μια ξεχωριστή πραγμάτωση. Η σεξουαλικότητα υπάρχει και χωρίς αυτή την αγάπη και αυτή η αγάπη υπάρχει συχνά και χωρίς την σεξουαλικότητα. Και οι δυο τους είναι μια ξεχωριστή πραγμάτωση: η σεξουαλική αγάπη και η αγάπη της καρδιάς.
Τώρα έρχεται το τρίτο, η κοινή ζωή. Η κοινή ζωή μπορεί να υπάρχει και χωρίς της σεξουαλικότητα. Μερικές φορές μπορεί να υπάρχει και χωρίς την αγάπη. Βλέπουμε συχνά κάποια ζευγάρια, τα οποία συμβιώνουν χωρίς αν αγαπούν ο ένας τον άλλον πραγματικά, απο την καρδιά τους. Αλλά η συμβίωση είναι ένα ανώτερο αγαθό. Κάτι που πρέπει να μάθουμε και να το ασκήσουμε συγκεκριμένα.
Εαν αυτά τα τρία συγκλίνουν, η σεξουαλική αγάπη, η αγάπη της καρδιάς καθώς και η συμβίωση, μαζί με όλα περιέχουν: με την ανταλλαγή, την αμοιβαία βοήθεια, την υποστήριξη, τότε η σχέση του ζευγαριού πετυχαίνει.
Τότε αναπτυσσόμαστε μέσα στην σχέση του ζευγαριού. (BH)


* Ο Χέλινγκερ συνοψίζει την άποψή του σ'ένα τρίπτυχο.
**ο Χέλινγκερ αναφέρεται προηγουμένως σ' αυτό που ο ίδιος ονομάζει“αγάπη με την πρώτη ματιά”, σε ό,τι συμβαίνει ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα όταν πρωτο-συναντιώνται (“στο πρώτο τέταρτο, αλλιώς ξεχάστε το” λέει χαριτολογώντας), στο αναγκαίο για να ξεκινήσει η σχέση, αλλά οχι αρκετό για να τους συνδέσει μόνιμα, τότε που δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για τα σκοτάδια της καταγωγής τους. Την αγάπη με “τη δεύτερη ματιά” ονομάζει αγάπη της καρδιάς. Αυτήν που περιλαμβάνει το εκτενέστερο: “σ' αγαπώ κι αγαπώ αυτό που οδηγεί και εμένα και εσένα”. (Φρ)

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

“σ' αγαπώ”


Ποιός μπορεί να πει κάτι όπως: “σ' αγαπώ”? Τι συμβαίνει στην ψυχή του όταν λέει αυτή τη φράση?Τι συμβαίνει στην ψυχή του άλλου, όταν απευθύνει αυτή την φράση?
Όταν κάποιος λέει την φράση αληθινά, η ψυχή του πάλλεται. Μέσα της συμπυκνώνεται κάτι, που στην συνέχεια φουσκώνει σαν κύμα και τον παρασέρνει. Ίσως να αμύνεται εναντίον της απο φόβο για το πού θα τον μεταφέρει και σε ποιαν όχθη θα τον αποθέσει.
Μπορεί επίσης να αναρριγήσουν και η άλλη και ο άλλος, στους οποίους απευθύνεται αυτή η φράση. Διαισθάνονται οτι κάτι θ' αλλάξει μέσα τους, οτι μπορεί ίσως να τους δεσμεύει έντονα και να καθορίσει τη ζωή τους για πάντα.
Και υπάρχει βέβαια και ο φόβος για το εαν θα αντέξουμε αυτήν την φράση μέχρι το τέλος κι αν θα συμφωνήσουμε για την σπουδαιότητά της και εάν θα μπορέσουμε να ανοίξουμε τον εαυτό μας σ' αυτή, άσχετα απο το εαν τη λέμε εμείς οι ίδιοι ή είμαστε οι αποδέκτες της.
Όμως δεν υπάρχει ωραιότερη φράση, καμιά άλλη που να μας αγγίζει τόσο βαθιά και να μας συνδέει τόσο στενά με έναν άλλον άνθρωπο.
Είναι μια ταπεινή φράση. Μας καθιστά ταυτόχρονα μικρούς και μεγάλους. Μας καθιστά βαθύτατα ανθρώπινους.
B.H.