Παίρνοντας πέρα απ το καλό και το κακό

Υπάρχει κάτι ακόμα που εμποδίζει το παίρνω στην προετοιμασία για τη σχέση του ζευγαριού. Είναι η διάκριση του καλού και του κακού. Ή του καλού και του άσχημου. Υπάρχει η αντίληψη οτι τα προβλήματά μας οφείλονται στους γονείς μας, κάτι που προωθείται απο συγκεκριμένες πλευρές στην κοινή γνώμη και που έχει φυσικά επικρατήσει και σε ορισμένες γνωστές σχολές ψυχοθεραπείας. Υποτίθεται πως εάν οι γονείς μας ήταν καλύτεροι, τότε θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για εμας. Αυτή είναι μια παράξενη άποψη, γιατί ανάπτυξη σημαίνει να επιβιώνουμε μέσα απο αντιξοότητες. Η διαδεδομένη άποψη ορισμένων είναι: αναπτυσσόμαστε παίρνοντας, παίρνοντας, παίρνοντας, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι. Όμως αναπτυσσόμαστε ακριβώς μέσα από τις αντιξοότητες και αναπτυσσόμαστε με τα λάθη τοων γονιών μας και επίσης με αυτά που χρειάστηκε ν' αντέξουμε με μεγάλη δυσκολία στην παιδική μας ηλκία. Σίγουρα είναι κρίμα, αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία ν' αναπτυχθούμε και να κερδίσουμε δύναμη στην πραγματική ζωή.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα για ένα παιδί με τέτοιους υποτιθέμενους τέλειους γονείς. Θα μπορεί να ζήσει; Θα γνώριζε κάτι απο την πραγματική ζωή; Θα ήταν αυτό το παιδί ώριμο για μια σχέση ζευγαριού;
Β.Η.