Η απογοήτευση

Γιατί απογοητεύεται ο ένας σύντροφος απο τον άλλον;
Επειδή περιμένει κάτι απο αυτόν και ο άλλος δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να το δώσει. Έχει μια προσδοκία απο τον άλλο, η οποία ξεπερνάει τα συνηθισμένα. Αυτή η προσδοκία προέρχεται πολύ συχνά απο την παιδική ηλικία. Συχνά ήταν μια προσδοκία για την μητέρα. Και ξαφνικά έρχεται η απογοήτευση.

Υπάρχει μια άσκηση σχετικά με το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απο την απογοήτευση. Μπορούμε για παράδειγμα να καθίσουμε το βράδυ και να πάρουμε πέντε φύλλα χαρτί, τουλάχιστον πέντε και να αρχίσουμε να καταγράφουμε τι μας έχει χαρίσει γενικά. Όσο πιο πολύ γράφεις, τόσο περισσότερο αρχίζεις να φωτίζεσαι. Είναι μια όμορφη άσκηση.

Bert Hellinger, ¨η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω)

Η άσκηση αυτή είναι αποτελεσματική και σε μιαν άλλη περίπτωση:
Όταν έχουμε χωρίσει απο τον σύντροφό μας πολύ θυμωμένοι μαζί του, αυτός συνεχίζει να είναι η ουσία και το κέντρο της ζωής μας και για πολύ καιρό -μερικές φορές για χρόνια, μένουμε σ' αυτή την κατάσταση. Όταν συμβαίνει αυτό, συνήθως το πρόβλημα γενικεύεται, αφού για έναν “ανεξήγητο” λόγο συνεχίζουμε να είμαστε μόνοι και συχνά αναρωτιόμαστε τι φταίει.
Ουσιαστικά συνεχίζουμε να είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του μέσα απο το θυμό και την απογοήτευσή μας.
Έχοντας χωρίσει βαθύτατα απογοητευμένοι, έχουμε χωρίσει σαν παιδιά που παραμένουν θυμωμένα με το γονιό τους.
Γιατί μόνο ως παιδιά είμαστε “αθώοι”, δηλαδή δεν έχουμε καμιά ευθύνη.
Ως ενήλικες δεν μπορούμε αποφύγουμε κάποιου είδους ενοχή.
Αυτό όμως δεν αρέσει σε κανέναν. Γενικότερα όπως συνηθίζω να λέω, η ενηλικίωση σέρνει κακό όνομα στην κοινωνία. Οι άνθρωποι με κάθε τρόπο και για πάρα πολλούς λόγους, θέλουν να παραμείνουν παιδιά. Κι εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση: Θέλουμε να συμμετέχουμε σε πράγματα ενηλίκων, παραμένοντας πεισματικά “αθώοι”.
Άλλωστε τα παιδιά δεν γίνεται ποτέ απολύτως να χωρίσουν απ τους γονείς τους.

Κάνοντας μια τέτοιου τύπου άσκηση λοιπόν, με κάποιο τρόπο, έμμεσα, “εξ-αναγκαζόμαστε” να ημερέψουμε, καταγράφοντας “μαλακώνουμε”, ερχόμαστε σε επαφή με ό,τι η μνήμη μπέρδεψε στους ομιχλώδεις ιστούς της και αποκαθιστούμε τα πράγματα σε μια πιο ρεαλιστική βάση (δεν μπορεί, κάτι καλό θα έκανε και ο άλλος και επίσης δεν μπορεί, κάπου θα έχουμε σφάλλει κι εμείς) και έτσι πλέον μπορούμε πραγματικά να απομακρυνθούμε και ελεύθεροι να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Γιατί τότε πια χωρίζουμε ως ενήλικες.
Μέσα στην ευθύνη μας.
φρ,