Η δεύτερη λέξη (*)

Όταν ο άντρας έχει προσβάλει τη γυναίκα του, για παράδειγμα με κάποια άσχημη παρατήρηση, λυπάται και πληρώνει γι αυτό. Το παίρνει βαριά. Επομένως εξιλεώνεται γι αυτό που έχει κάνει. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απο μια τέτοια εξιλέωση; Μέσω μιας και μοναδικής λέξης.

Λοιπόν, ο άντρας έχει προσβάλλει τη γυναίκα. Την έχει αγνοήσει. Πιθανόν να ξέχασε ακόμα και τα γενέθλιά της. Αυτό σίγουρα είναι κακό. Μερικοί ξεχνούν ακόμα και την επέτειο του γάμου. Και τότε η γυναίκα τον κοιτάζει και είναι λυπημένη. Πώς πρέπει να εξιλεωθεί; Πρέπει ν' αρχίσει να οδύρεται; Όχι. Την κοιτάζει και λέει: “Σε παρακαλώ”, απλά “Σε παρακαλώ”. “Λυπάμαι. Σε παρακαλώ”. Έτσι ανοίγει η καρδιά της και δίνεται μια νέα ευκαιρία στην ευτυχία.

Bert Hellinger, ¨η ευτυχία που διαρκεί” εκδ. Κλωθω
(όπως άλλωστε και όλα τα κείμενα περι ευτυχίας που έφερα ως τώρα εδώ και που θα συνεχίσω να φέρνω)
(*) ο τίτλος δικός μου

Η λέξη “παρακαλώ” έχει μιαν ισχυρή σημασία, που στη συγκεκριμένη αναφορά του Hellinger σ' αυτό το βιβλίο, δεν διακρίνεται αρκετά. Αν και γενικά στο λόγο του είναι απλός, αλλά ποτέ απλοϊκός.
“Παρακαλώ” λοιπόν σημαίνει και κάτι άλλο: “αν θέλεις δώσε μου αυτό που έχεις”.
Κάθε απαίτηση, όπου και όπως κι αν απευθύνεται, φανερά ή όχι, κλείνει αυτόν στον οποίο απευθύνεται. Αυτό το βλέπουμε ακόμα και στις ομάδες. Όταν κάποιος έρχεται με οποιασδήποτε έκφρασης απαίτηση (π.χ. αχ σας παρακαλώ να δούμε το δικό μου θέμα, καίγομαι κλπ), αυτόματα ολόκληρη η ομάδα “κλείνει”. Θα έλεγα οτι κλείνουν ακαριαία οι πόρτες της καρδιάς και της διάθεσης. Και τότε όλα χάνουν τη χαρά τους.
Με το “παρακαλώ”, που κατα τη γνώμη μου διευρύνει το χώρο μεταξύ μας και τον πριμοδοτεί με καθαρό αέρα, ο άλλος μένει στην ελευθερία του και στην ευθύνη του.
Κι αυτό δεν μπορεί, παρα να είναι για καλό..
φρ,